راهنمای جامع دوچرخه | دنیای دوچرخه سواری از گذشته تاکنون

اگر می‌خواهید بدانید چه کسی اولین بار ایده یک وسیله نقلیه که دو چرخ داشته باشد به ذهنش رسید؛ و یا مسابقات مهم دوچرخه سواری دنیا چه هستند؛ و یا حتی تاثیرات زیست محیطی این ورزش چیست؛ نباید این مقاله را از دست بدهید. در این مطلب از بایکینگ ما تمام جزئیاتی که نه تنها برای شروع این ورزش لازم است را بیان کرده‌ایم؛ بلکه اطلاعات مفیدی برای سلامتی و تناسب اندام و همچنین بهترین برندها، چهره‌های شاخص این رشته و سایر مطالب خواندنی و جذاب را برایتان آورده‌ایم.

فرقی نمی‌کند که تازه می‌خواهید از دوچرخه استفاده کنید و با این وسیله ورزشی آشنایی چندانی ندارید و یا سال‌هاست که موهایتان را در چرخیدن چرخ‌های این وسیله سفید کرده‌اید و حرفه‌ای این کار هستید؛ به هر حال یک مطلب جالب و آموزنده در این مقاله جامع و کامل برایتان پیدا می‌شود و می‌توانید اطلاعات خود را از دنیای بزرگ و گسترده این ورزش کامل کنید.

اولین سوالی که در این مطلب می‌خواهیم به آن پاسخ دهیم این است که اصلا دوچرخه چیست؟ می‌توان گفت هر وسیله نقلیه‌ای که دو چرخ داشته و برای حرکت دادن و یا حفظ تعادل آن نیاز به یک سوارکار باشد را دوچرخه می‌نامد. این وسیله تقریبا در اوایل قرن نوزدهم به جهان معرفی شد و استفاده از آن نیز از همان دوران در میان مردم رایج شد.

تاریخچه دوچرخه

همان‌گونه که اکثر ابزارها و وسایلی که امروزه در دست داریم با نمونه‌های اولیه‌شان تفاوت دارند؛ این وسیله نقلیه نیز در طی سال‌ها دستخوش تغییر شده و به حسب زمانه پیشرفت‌های چشم‌گیری داشته است. این وسیله نه تنها برای رفت و آمدهای درون شهری و برون شهری مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ بلکه می‌توان برای تفریح، سرگرمی و تناسب اندام نیز از آن استفاده کرد.

پیشینه و تاریخچه دوچرخه آنقدر مبهم و مملو از ناشناخته‌ها است که هر سال یک کنفرانس سالانه درباره تاریخ این وسیله برگزار می‌شود. این کنفرانس از سال ۱۹۹۰ در اسکاتلند آغاز به کار کرده تا شاید بتواند گره‌های بزرگ و محکمی که در دانستن تاریخ این وسیله نقلیه به ما کمک می‌کند را باز کنند.

فرضیه‌های متفاوتی برای تاریخ دقیق اختراع این وسیله وجود دارد که البته هیچ کدام تایید نشده‌اند. مثلا یک نقاشی مربوط به ۱۵۰۰ سال بعد از میلاد مسیح وجود دارد که گفته می‌شود توسط فردی به نام ژوآن ژاکومو کاپروتی (Gian Giacomo Caprotti) یکی از شاگردان داوینچی، کشیده شده است. در این طرح‌واره نقشی از یک وسیله مانند دوچرخه می‌بینیم. این نظریه نیز مانند بسیاری از ادعاها، رد شده و توسط تاریخ دانان بزرگ پذیرفته نیست.

سال‌ها پس از این طرح، فردی به نام کنت دو سیوراک (Comte de Sivrac) در سال ۱۷۹۲ یک وسیله نقلیه ایجاد کرد که فرد برای راندن آن می‌بایست روی یک قاب چوبی سفت بنشیند و دو چرخی که زیر آن قاب قرار گرفته بود را هدایت کند. وسیله‌ای که کنت دو سیوراک اختراع کرده بود فرمان نداشت و برای هدایت آن فقط می‌شد روی چیزی که به آن تکیه دارد، حساب کرد. برخی از مورخان این اختراع را نیز در تاریخ این وسیله به شمار نمی‌آورند و معتقد هستند استفاده از چنین واژه ای برای این وسیله، اشتباه روزنامه‌نگار فرانسوی در کاخ الیزه بوده است.

اما داستان جایی جذاب می‌شود که فردی به نام کارل فون درایس (Karl von Drais)، یک آلمانی کارمند دولت در سال ۱۸۱۷ وسیله‌ای اختراع کرد که مطبوعات و افراد را به شدت تحت تاثیر قرار داد. این وسیله نقلیه اولین ادعای قابل قبول درباره تاریخ دوچرخه است که تا به امروز برای ما اثبات شده است. این وسیله که به آن “اسب شیک” می‌گفتند ابتدا در آلمان و سپس در فرانسه جای خود را در میان افراد باز کرد.

وسیله نقلیه ابداعی کارل فون درایس پدال نداشت و فرد می‌بایست ابتدا بدود تا سرعت بگیرد و سپس سعی کند تعادل خود را روی آن حفظ کند. پس از این اختراع مهم در قرن نوزدهم، دوچرخه هر روز پیشرفت کرد و تاریخ پر فراز و نشیبی را برای خود رقم زد. ابتدا پدال‌هایی برای این وسیله تعبیه شد و سپس یک چرخ عقب به دو چرخ عقبی تبدیل شد تا افراد بتوانند تعادل خود را راحت‌تر حفظ کنند و سپس به جایی رسید که چرخ عقبی به شکل اغراق آمیزی از چرخ جلو بزرگ‌تر بود. اکنون نیز شاهد پیشرفت‌های این وسیله بیش از گذشته هستیم و می‌بینیم که دوچرخه‌های برقی دارند جای خود را در میان افراد باز می‌کنند و برگی دیگر از تاریخ این اختراع شگفت‌انگیز را برایمان ورق می‌زنند.

اهمیت ساخت دوچرخه

با ساخت و تولید این وسیله کاربردی، حمل و نقل شکل جدیدی به خود گرفت که از لحاظ اقتصادی نیز مقرون به صرفه بود. این دو ویژگی، سبب اهمیت بالا و استفاده بیش از پیش از این وسیله نقلیه شد. در گذشته که اسب، درشکه، کالسکه و لوازمی از این قبیل تنها وسایل حمل و نقل محسوب می‌شدند، بسیاری از افراد طبقه متوسط و پایین جامعه برای رفت و آمد خود دچار مشکل بودند.

پیدایش نوع جدیدی از وسیله نقلیه از لحاظ اقتصادی تحول عظیمی در نظام جامعه پدید آورد. اگرچه دوچرخه‌های امروزی به شکل بسیار پیشرفته و دارای امکانات ویژه‌ای هستند که سبب افزایش قیمت آن‌ها شده، ولی همچنان نسبت به سایر وسایل نقلیه قیمت مناسب‌تری دارند و برای دوست‌‌‌‌‌داران محیط زیست ایده‌‌‌‌‌آل‌‌‌‌‌ترین وسیله نقلیه هستند.

انواع دوچرخه

• کوهستان
• توریستی
• دنده ثابت
• پیست
• شهری
• جاده ای
• تاشو
• BMX
• فت بایک
• سایکل کراس
• کروز
• موتوری
• هیبریدی
• دونفره
• برقی

برای آشنایی با هرکدام از این انواع، لازم است سفر هیجان‌‌‌‌‌انگیزمان را ادامه دهیم و دقیق‌‌‌‌‌تر به این دسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌ها نگاه کنیم.

دوچرخه کوهستان

کسانی که از گشت و گذار در کوه لذت می‌برند حتما نام دوچرخه کوهستان به گوششان خورده و با کاربردهای آن آشنا هستند. این مدل ها برای افزایش دوام و عملکرد در زمین‌های ناهموار طراحی شده‌اند. همین نکته باعث می‌شود سیستم پیچیده‌تر و وزن سنگین‌تری داشته باشند و روی سطوح ناهموار کارآمدی فوق‌العاده بالایی داشته باشند.

دوچرخه‌های کوهستان معمولا شامل یک دوشاخه تعلیق، لاستیک‌های دستگیره‌ای بزرگ، چرخ‌های بادوام‌تر نسبت به سایر دوچرخه‌ها، ترمزهای قوی‌تر، دسته‌های مستقیم و عریض‌تر برای بهبود تعادل و راحتی در زمین‌های ناهموار و دنده‌های بزرگی که برای شیب زیاد بهینه‌شده‌اند، هستند. سیستم تعلیق عقب در نمونه‌های سنگین‌‌‌‌‌تر همه جا وجود دارد و در حال حاضر این سیستم حتی در مدل‌های سبک‌‌‌‌‌‌‌‌تر نیز رایج است. می‌‌‌‌‌توان پایه‌‌‌‌‌های قطره چکانی نصب کرد تا به فرد اجازه دهد ارتفاع صندلی را به راحتی و در کمترین زمان ممکن تنظیم کند.

دوچرخه توریستی یا تورینگ

دوچرخه تورینگ نوع خاصی از این وسیله نقلیه است که برای طی کردن مسافت‌‌‌‌‌های طولانی طراحی و ساخته شده است. یکی از ویژگی‌های اصلی دوچرخه‌های توریستی، نوع فرمان آن است که باعث می‌‌‌‌‌شود فشار کمتری به دستان شما وارد شود. بنابراین می‌‌‌‌‌توان از این نوع خاص برای سفرهای چند روزه و طولانی مدت استفاده کرد. علاوه‌بر طراحی متفاوت، دوچرخه‌های توریستی باید بسیار راحت، مستحکم و بادوام باشند تا بتوان به سادگی از آن‌ها استفاده کرد. یکی دیگر از ویژگی‌‌‌‌‌های دوچرخه تور این است که می‌‌‌‌‌تواند بارهای سنگین مورد نیاز در سفر مانند آب، مواد غذایی و غیره را به‌راحتی حمل کند.

دوچرخه دنده ثابت

دوچرخه‌‌‌‌‌های دنده ثابت برای پیست‌‌‌‌‌های داخل سالن ساخته شده اند. این نوع به خصوص می‌‌‌‌‌توانند در پیست بیضی شکلی با سرعت بالا حرکت کنند. دوچرخه‌های دنده ثابت تنها دوچرخه‌‌‌‌‌هایی هستند که اصلا سر نمی‌‌‌‌‌خورند. یعنی زمانی که فرد با سرعت بالا در حال حرکت است؛ حتما پا باید روی پدال باشد. همچنین صندلی آن‌ها نیز حتما باید صاف باشد. این دوچرخه‌ها بیرون از پیست کارایی ندارند و فقط مخصوص مسابقات هستند.

دوچرخه پیست

دوچرخه پیست زیرگروه دنده ثابت‌ است. این نوع به‌‌‌‌‌طور خاص برای مسابقات رقابتی در Velodromes (پیست) یا مسیرهای فضای باز ساخته شده است. در دوچرخه‌ سواری پیست، مساله آیرودینامیک یا هواپویش، که به معنای جریان هوا و تاثیر آن بر اجسام متحرک است، اهمیت بالایی دارد. زیرا رقابت بین ورزشکاران آنقدر نزدیک است که برنده با اختلاف چند صدم ثانیه‌‌‌‌‌ای از حریفان خود پیشی می‌‌‌‌‌گیرد. بنابراین در دوچرخه های پیست از قطعات بسیاری کمی استفاده می‌کنند تا سرعت و آیرودینامیک مناسب را داشته باشند. این مدل سه نوع متفاوت شامل استاندارد، سرعت و تعقیب دارند و افراد آماتور و حرفه‌‌‌‌‌ای می‌‌‌‌‌توانند از نوع مناسب خود استفاده کنند.

دوچرخه شهری

دوچرخه شهری وزن کمی دارد و جنس بدنه آن از آهن، کربن یا آلومینیوم ساخته شده است. به همین دلیل بسیار کاربردی و مناسب سطوح آسفالت شده هستند. دوچرخه‌‌‌‌‌های شهری انواع تک دنده و یا چند دنده دارند. لاستیک‌‌‌‌‌های آن‌‌‌‌‌ها از مدل کوهستان باریک‌‌‌‌‌تر هستند و ترمز‌های قوی آن، امنیت شما را حین رکاب زدن در خیابان تامین می‌‌‌‌‌کند.

دوچرخه جاده ای

دوچرخه های جاده ای به طور معمول بدنه نازک و ظریف‌‌‌‌‌تری نسبت به مدل کوهستان دارند. زیرا می‌‌‌‌‌توان آن‌‌‌‌‌ها را از فیبر کربن و آلومینیوم تولید کرد. این نوع خاص از وسیله نقلیه دارای دنده‌‌‌‌‌های کافی برای بالا و پایین رفتن از شیب‌‌‌‌‌ها هستند. عرض لاستیک‌‌‌‌‌های آن‌‌‌‌‌ها نازک بوده و از فرمان های دراپ، معروف به کورسی، در آن‌ها استفاده می‌‌‌‌‌شود. در کشورهایی که دوچرخه سواری اهمیت و جایگاه خود را در میان افراد پیدا کرده، از این وسیله نقلیه برای رفت و آمدهای بین شهری نیز استفاده می‌‌‌‌‌شود.

دوچرخه BMX

دوچرخه های BMX در حرکات نمایشی مانند پرش از پله، موانع و ایستادن روی یک چرخ کاربرد دارند. این دوچرخه‌‌‌‌‌های هیجان‌‌‌‌‌انگیز هم‌‌‌‌‌اندازه مدل های بچه‌‌‌‌‌‌‌‌گانه است. سایز تایر این نوع خاص تقریبا به 20 اینچ می‌‌‌‌‌رسد؛ اما با این حال از سایزهای دیگر هم در مسابقات استفاده می‌‌‌‌‌شود.

این نوع به خصوص طوقه‌‌‌‌‌های کوچک و پره‌‌‌‌‌های مقاومی دارد. همچنین لاستیک عاج‌‌‌‌‌داری دارند که از مقاومت بالایی برخوردار است. این نوع از دوچرخه ها دنده ندارند و تک سرعته هستند. صندلی آن‌ها برای اجرای بهتر حرکات آکروباتیک خیلی پایین طراحی شده است. این نوع دوچرخه ترمزهای ویژه و جایگاهی برای قرار دادن پا در دو طرف هاب یا توپی‌های چرخ عقب و جلو دارد که برای تسلط بیشتر هنگام انجام حرکات نمایشی مورد استفاده قرار می‌‌‌‌‌گیرند.

فت بایک (Fat Bike)

فت بایک (Fat Bike) یا دوچرخه چاق، برای عبور از مسیرهای برفی و ساحلی ساخته شده‌‌‌‌‌‌اند. به همین دلیل در این نوع از لاستیک‌‌‌‌‌‌های چاق یا پهن با سایز +29 استفاده می‌‌‌‌‌‌شود تا مانع فرو رفتن چرخ‌‌‌‌‌‌های وسیله نقلیه درون برف یا شن شود. همچنین این لاستیک‌‌‌‌‌‌ها حفظ و ایجاد تعادل را برای ورزشکار راحت‌تر می‌‌‌‌‌‌کند. در شهرهای ساحلی و مناطق برف‌‌‌‌‌‌گیر فت بایک ها مطمئن‌‌‌‌‌‌ترین انتخاب و مجبوب‌‌‌‌‌‌ترین نوع دوچرخه هستند.

دوچرخه‌ سایکل کراس (Cycle Cross)

دوچرخه‌های سایکل کراس (Cycle Cross) یا سایکلوکراس، که با نام‌های دیگر دوچرخه‌های CX یا CXB نیز شناخته می‌شوند، وسایل نقلیه سبک وزنی هستند و برای رشته رقابتی سیکلوکراس ساخته شده‌اند. سایکل کراس ها برای حرکت با سرعت بالا در زمین‌های ناهموار طراحی شده‌اند.

در طول مسابقات رقابتی CX، رقبا باید از موانع مختلفی عبور کنند؛ بنابراین دوچرخه‌های سیکلوکراس از قاب‌های سبک وزنی استفاده می‌کنند که به راحتی قابل پیاده‌سازی و حمل هستند. تایرها کمی ضخیم‌‌‌‌‌‌تر درنظر گرفته شده‌‌‌‌‌‌اند که در نتیجه حفظ کنترل را بهتر می‌‌‌‌‌‌کند و ترمز آنها نیز بسیار سبک است.

دوچرخه تاشو

دوچرخه تاشو مناسب افرادی است که می‌‌‌‌‌‌خواهند این وسیله نقلیه را همراه خود به سفر ببرند و یا همیشه دوچرخه‌‌‌‌‌‌ای در ماشین خود داشته باشند تا در صورت لزوم از آن استفاده کنند. همچنین این نوع به خصوص از وسیله نقلیه برای مسافرانی که با دوچرخه سفر کرده‌‌‌‌‌‌اند و در میان راه می‌‌‌‌‌‌خواهند سوار اتوبوس، مترو یا ماشین شوند، بهترین انتخاب است. این نوع چرخ‌‌‌‌‌‌های کوچک 20 اینچی دارند که به‌‌‌‌‌‌راحتی از موانع عبور می‌‌‌‌‌‌کنند. این دوچرخه‌‌‌‌‌‌ها در فضاهای کوچک جا می‌‌‌‌‌‌گیرند و حمل کردن آن‌‌‌‌‌‌ها بسیار ساده است.

دوچرخه کروز

دوچرخه‌های کروز که به نام‌های کروز ساحلی یا موتور سیکلت ساحلی نیز شناخته می‌شوند، دارای بدنه منحنی و دنده‌‌‌‌‌‌های تک ‌سرعته است.

دوچرخه موتوری

آیا تا به حال نام دوچرخه موتوری به گوش‌‌‌‌‌‌‌‌تان خورده است؟ دوچرخه های موتوری بسیار شبیه به نوع برقی هستند و بسیاری از افراد به اشتباه به هر دو برقی می‌‌‌‌‌‌گویند؛ اما این دو تفاوت‌‌‌‌‌‌‌هایی جزئی باهم دارند. در دوچرخه های موتوری یا موتوردار علاوه‌‌‌‌‌‌‌ بر این‌‌‌‌‌‌‌ که موتورشان با برق روشن می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، با گازوئیل و بنزین هم کار می‌‌‌‌‌‌‌کنند و به همین دلیل است که نباید این نوع را به اشتباه برقی بنامیم. موتوری که به این نوع دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌ها متصل است، یا به پدال زدن کمک می‌‌‌‌‌‌‌کند یا نیروی مستقیم به چرخ‌‌‌‌‌‌‌ها (دریچه گاز) وارد می‌‌‌‌‌‌‌کند. در برخی کشورها استفاده از این وسیله نقلیه قوانین و ضوابط مخصوص به خود را دارد.

دوچرخه هیبریدی

دوچرخه هیبریدی یک نوع دوچرخه همه‌‌‌‌‌‌‌کاره و چند منظوره است که ترکیبی از ویژگی‌‌‌‌‌‌‌های کوهستان، جاده و شهری را در خود جای داده است. دوچرخه‌های هیبریدی به دلیل چرخ‌های نازک‌تر و قاب‌های سبک‌تر، که معمولا کاملا سفت هستند، در مقایسه با مدل های کوهستانی سریع‌تر در جاده حرکت می‌‌‌‌‌‌‌کنند. این موضوع باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های هیبریدی تنوع بسیار بالایی داشته باشند. درست است که دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های تورینگ مخصوص سفر هستند اما دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های هیبریدی به سبب این‌‌‌‌‌‌‌که خورجین‌‌‌‌‌‌‌های سفر و ترک بندها به‌‌‌‌‌‌‌راحتی روی آن‌‌‌‌‌‌‌ها نصب می‌‌‌‌‌‌‌شوند، محبوبیت بیشتری در بین گردشگران پیدا کرده‌‌‌‌‌‌‌اند.

دوچرخه دونفره

دوچرخه های دونفره یکی از قابل تشخیص‌‌‌‌‌‌‌ترین انواع ین نوع وسیله نقلیه در بازار هستند. زیرا این مدل خاص تنها دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌ای است که به دو یا چند نفر اجازه می‌‌‌‌‌‌‌دهد در کنار هم پدال بزنند. اگر شما هم دوست ندارید به تنهایی سفر کنید، این دوچرخه مخصوص شماست. از آنجایی که در این نوع، دو فرد هم‌‌‌‌‌‌‌زمان با هم به چرخ‌‌‌‌‌‌‌ها نیرو وارد می‌‌‌‌‌‌‌کنند، سرعت بیشتری نسبت به یک دوچرخه معمولی دارند. همچنین این نیروی اضافی باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود هنگام بالا رفتن از تپه‌‌‌‌‌‌‌های بزرگ و شیب‌‌‌‌‌‌‌های زیاد عملکرد بهتری داشته باشید.

دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های دونفره به دلیل افزایش سایز، معمولا سنگین‌تر، بزرگ‌‌‌‌‌‌‌تر و حجیم‌تر از انواع دیگر هستند و همین افزایش سایز باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود دو نفر بتوانند به‌راحتی روی آن قرار بگیرند.

دوچرخه برقی

این دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌ها به یک موتور الکتریکی کوچک مجهز هستند که برای پیمودن یک مسیر به افراد کمک می‌‌‌‌‌‌‌کنند. این بدان معناست که این دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌ها از باتری و موتور درونی خود استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کنند. اکثر دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های برقی چیزی به نام کمک پدال دارند. کمک پدال از موتور برای تکمیل بخشی از نیروی مورد نیاز برای به حرکت درآوردن پدال‌ها استفاده می‌کند.

دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های برقی باتری‌هایی قابل شارژ دارند و به طور معمول می‌توانند با سرعتی بین 25 تا 50 کیلومتر در ساعت حرکت کنند. اگر باتری شما کامل باشد، می‌‌‌‌‌‌‌توانید مسافتی حدود ۲۵ تا ۷۰ کیلومتر را بپیمایید. البته طول این مسافت بستگی به کیفیت وسیل نقلیه، کیفیت باتری، شرایط جاده و دمای هوا و شرایط جوی دارد.

اجزای تشکیل دهنده دوچرخه

دوچرخه از اجزای متفاوتی تشکیل شده که هر کدام از این قسمت‌‌‌‌‌‌‌ها نام مخصوصی دارد. قطعا نام برخی از این قطعات مانند چرخ، لاستیک و ترمز برایتان آشناست و در گفتگوهای روزمره از آن‌‌‌‌‌‌‌ها استفاده کرده‌‌‌‌‌‌‌اید. نام برخی از این اجزا نیز ممکن است برای بعضی افراد بسیار ناآشنا باشد و فقط افراد حرفه‌‌ای از نام و کارکرد آن‌‌ها مطلع باشند.

۱. تنه یا بدنه (قاب)

تنه یا بدنه اشکال و اندازه‌‌‌‌‌‌‌های مختلفی دارند و از مواد اولیه گوناگونی از قبیل فلزاتی مثل آهن یا آلومینیوم، پلاستیک و حتی چوب ساخته می‌‌‌‌‌‌‌شوند. تنه یا بدنه به طور معمول از چند میله تشکیل شده است و در دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌های کوهستان و جاده شکل مثلثی دارد. برندهای مختلف با تغییرات کوچکی در بدنه، خود را از رقبایشان متمایز می‌‌‌‌‌‌‌کنند. به طور مثال کمپانی GT با ساخت یک مثلث کوچک در بالای مثلث بدنه اصلی، ظاهر محصولات خود را منحصربه فرد کرده است.

۲. فرمان

فرمان شکل‌‌‌‌‌‌‌های گوناگون و مختلفی دارد. این قسمت می تواند گاه یک خط صاف و گاه کمی منحنی باشد. نوع دیگری از فرمان به نام دراپ هم وجود دارد که متمایل به پایین هستند. هرچه طول فرمان بزرگ‌‌‌‌‌‌‌تر باشد کنترل این وسیله نقلیه راحت‌‌‌‌‌‌‌تر است؛ اما باید توجه کرد که این نکته رد شدن از جاهای باریک را سخت و دشوار می‌‌‌‌‌‌‌کند

۳. دوشاخ

دوشاخ یکی از اجزای اصی این وسیله ورزشی است که به قسمت جلویی بدنه متصل شده و چرخ جلو را نگه می‌دارد. اگر دوشاخی بدون کمک فنر باشد به آن دوشاخ خشک می‌‌‌‌‌‌‌گویند و اگر کمک فنر داشته باشد، یکی از انواع دوشاخ بادی یا روغنی است. دوشاخ‌‌‌‌‌‌‌هایی که کمک فنر بلندتری دارند و آن‌‌‌‌‌‌‌هایی که روی وضعیت بسته تنظیم می‌‌‌‌‌‌‌شوند به طور معمول بهتر هستند.

۴. کرپی فرمان

کرپی فرمان قطعه‌‌‌‌‌‌‌ای است که فرمان را به بدنه وسیله شما وصل می‌‌‌‌‌‌‌کند. با کوتاه و بلند کردن کرپی می‌‌‌‌‌‌‌توان زاویه نشستن خود را تنظیم کرد. در برخی از انواع کرپی، با یک پیچ می‌‌‌‌‌‌‌توان زاویه را تغییر داد و فرمان را کمی بالاتر برد یا به خود نزدیک‌‌‌‌‌‌‌تر کرد.

۵. لوله زین

لوله زین از قسمت بالا به زین یا صندلی متصل است. این لوله فلزی داخل بدنه قرار می‌‌‌‌‌‌‌گیرد و زین را پشتیبانی می‌‌‌‌‌‌‌کند. از آن‌‌‌‌‌‌‌جا که بسیار دقیق در لوله بدنه قرار می‌‌‌‌‌‌‌گیرد، می‌‌‌‌‌‌‌توان آن را به بالا و پایین حرکت داد و با یک گیره در جای خود محکم کرد. همچنین به زین اجازه می‌‌‌‌‌‌‌دهد در ارتفاع‌‌‌‌‌‌‌های مختلف قرار گیرد.

۶. زین

زین یکی از اجزای مهم این وسیله است که اغلب به آن صندلی می‌‌‌‌‌‌‌گویند و سوارکار می‌‌‌‌‌‌‌تواند حین ورزش و سفر روی آن بنشیند. بسیاری از زین‌‌‌‌‌‌‌ها را می‌‌‌‌‌‌‌توان تنظیم کرد تا جای نشیمن راحت‌‌‌‌‌‌‌تری داشته باشیم.

۷. لاستیک (تایر)

لاستیک‌‌‌‌‌‌‌ها با مولفه‌‌‌‌‌‌‌های زیادی مانند سایز، عاج و عرض شناخته می‌‌‌‌‌‌‌شوند. تایرهایی که صاف هستند معمولا برای جاده استفاده می‌‌‌‌‌‌‌شوند و لاستیک‌‌‌‌‌‌‌های عریض و پرعاج برای کوهستان. نوعی از تایر در بازار وجود دارد که مقاومت بسیار بالایی دارد و از پنچری جلوگیری می‌‌‌‌‌‌‌کند. در ساخت اکثر لاستیک‌‌‌‌‌‌‌ها از تیوب استفاده می‌‌‌‌‌‌‌شود، اما لاستیک‌‌‌‌‌‌‌ها و رینگ‌‌‌‌‌‌‌های بدون تیوب نیز به تازگی رایج شده و در بازار به فروش می‌‌‌‌‌‌‌رسند.

۸. تیوب

در واقع تیوب چیزی است که داخل تایر این وسیله قرار می‌‌‌‌‌‌‌گیرد. کار اصلی تیوب نگه داشتن فشار باد در تایر است تا لاستیک پرباد بماند.

۹. طوقه

طوقه یا رینگ، حلقه‌‌‌‌‌‌‌ای فلزی است که هسته مرکزی تایر محسوب می‌‌‌‌‌‌‌شود. به عبارت دیگر تایر رو یا دور رینگ سوار می‌‌شود یا می‌‌‌‌‌‌‌توان گفت طوقه قسمتی از چرخ است که لاستیک بر روی آن نصب می‌‌‌‌‌‌‌شود. این قطعه نقش مهمی در کیفیت این وسیله نقلیه دارد؛ چون استحکام، سلامتی و تاب نداشتن طوقه، به تجربه یک سواری لذت‌‌‌‌‌‌‌بخش می‌‌‌‌‌‌‌افزاید و قسمت مهمی از آن به شمار می‌‌‌‌‌‌‌رود.

۱۰. طبق قامه

طبق قامه به قسمت چرخ دنده‌‌‌‌‌‌‌های بزرگ فلزی که در وسط دوچرخه هستند، گفته می‌‌‌‌‌‌‌شود. در واقع پدال‌‌‌‌‌‌‌ها به این قسمت متصل می‌‌‌‌‌‌‌شوند. تعداد چرخ دنده‌‌های روی طبق قامه، با تعداد دنده‌‌های جلوی دوچرخه مساوی است.

۱۱. رکاب یا پدال

رکاب یا پدال، رابط مکانیکی بین پا و طبق قامه است. دو نوع پدال وجود دارد؛ یکی با پوششی کفش مانند از پا محافظت می‌‌کند و آن را روی پدال محکم می‌‌کند و دیگری اتصالی برای قفل کردن پا به پدال ندارد.

۱۲. شانژمان عقب یا تعویض دنده عقب

شانژمان یک کلمه فرانسوی و یکی از اجزای با اهمیت این وسیله به شمار می رود. این قطعه نقش پررنگی در هدایت نیرو دارد. شانژمان عقب یا تعویض دنده عقب، به چرخ عقبی این وسیله نقلیه نزدیک است.

۱۳. شانژمان جلو یا تعویض دنده جلو

شانژمان جلو که به دنده جلو نیز معروف است، برای تعویض دنده‌‌‌‌‌‌‌های جلویی به کار می‌‌‌‌‌‌‌رود. این قسمت نیز دارای فنری است که با فشار عرضی به زنجیر، آن را روی یکی از چرخ دنده های طبق قامه می‌‌اندازد. شانژمان جلو روی لوله صندلی و بالای طبق قامه قرار دارد.

۱۴. دسته دنده

اهرمی است که با فشار دادن آن، به شانژمان دستور داده می‌‌‌‌‌‌‌شود که حرکت کند و زنجیر را روی چرخ دنده‌‌‌‌‌‌‌های مختلف جابه‌‌جا کند. این اهرم‌‌‌‌‌‌‌ها با کابل یا در بعضی از دوچرخه‌ها به صورت الکترونیکی به دنده متصل می‌‌‌‌‌‌‌شوند. معمولا دنده عقب با اهرم دست راست و دنده جلو با اهرم سمت چپ کنترل و حرکت داده می‌‌‌‌‌‌‌شود.

۱۵. دسته ترمز

دسته ترمز در واقع اهرمی است که باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود ترمزهایی که بر روی چرخ قرار دارند، عمل کنند. دسته‌‌‌‌‌‌‌های ترمز روی فرمان نصب می‌‌‌‌‌‌‌شوند و با یک کابل به سیستم ترمز وصل می‌‌‌‌‌‌‌شوند.

۱۶. ترمز (دیسکی و لقمه ای)

ترمزها تنوع بسیار بالایی دارند و انواع گوناگونی از آن‌‌‌‌‌‌‌ها در بازار موجود است. وظیفه ترمزها کم کردن سرعت یا متوقف کردن آن است. این کار با استفاده از اصطکاک انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود. ترمزهای دیسکی این اصطکاک را بین یک صفحه فلزی در میانه چرخ و دو لنت ایجاد می‌کنند و در ترمزهای لقمه‌ای این اصطکاک بین طوقه و دولقمه تشکیل می‌‌شود. ترمزهای دیسکی با این‌‌‌‌‌‌‌که عملکرد و کارایی بهتری دارند، اما تنظیم و تعویضشان دشوار است. بنابراین اکثر مردم ترمزهای لقمه‌‌‌‌‌‌‌ای را به دلیل تعویض و تنظیم راحت و کارایی مناسب به ترمز دیسکی ترجیح می‌‌‌‌‌‌‌دهند.

۱۷. خودرو

به چرخ دنده‌‌‌‌‌‌‌هایی که به چرخ عقب بسته می‌‌‌‌‌‌‌شوند، خودرو می‌‌‌‌‌‌‌گویند. این قسمت باعث می‌‌‌‌‌‌‌شود زنجیر با حرکت روی آن، قدرت و سرعت متفاوتی به چرخ وارد کند. بنابراین اگر به‌‌‌‌‌‌‌ طور مثال خودروی دوچرخه شما 5 چرخ دنده داشته باشد، دوچرخه شما 5 دنده در عقب خواهد داشت.

۱۸. زنجیر

در واقع زنجیر، رابط و عامل انتقال انرژی از طبق قامه به خودرو است. زنجیر با چرخیدن خودرو، چرخ عقب را به حرکت در می‌‌‌‌‌‌‌آورد و باعث حرکت کردن شما می‌‌‌‌‌‌‌شود.

۱۹. توپی چرخ یا هاب

توپی، محور چرخ جلو و عقب است که دو نوع بلبرینگی و ساچمه‌‌‌‌‌‌‌ای دارد. توپی‌‌‌‌‌‌‌های بلبرینگی تقریبا نیازی به سرویس مداوم ندارند و فقط کافی است بدنی مغزی سالی یک بار سرویس و شستشو شوند. اما توپی‌‌‌‌‌‌‌های ساچمه‌‌‌‌‌‌‌ای با توجه به این‌‌‌‌‌‌‌که سبک‌‌‌‌‌‌‌تر هستند، باید به صورت منظم و دوره‌‌‌‌‌‌‌ای تنظیم و سرویس شوند.

سایز دوچرخه

بدون شک به دست آوردن سایز مناسب دوچرخه اهمیت بسیار بالایی در لذت رکاب زدن دارد. انتخاب وسیله ‌ای که سایز مناسبی برای ما دارد مانند انتخاب سایز کفش مهم است. فرض کنید کفشی به پا دارید که یک سایز از پایتان بزرگ‌‌‌تر است؛ قطعا راه رفتن در آن سخت و لذت بردن از پیاده‌‌‌‌‌‌‌روی ناممکن است. اگر کفش، سایز کوچکی داشته باشد هم که اصلا پوشیدن آن ممکن نیست. همین مثال ساده درباره سایز دوچرخه نیز صادق است.

بهترین روش محاسبه سایز دوچرخه

اشتباه در انتخاب سایز مناسب باعث آسیب دیدن بدن فرد و مصدومیت می‌‌‌‌‌‌‌شود؛ پس برای خرید دوچرخه باید نوعی را انتخاب کرد که مناسب و نزدیک به سایز بدن خودمان باشد. بنابراین برای انتخاب سایز مناسب باید به اطلاعات لازم و سایز قد و بدن خود آگاه باشیم و آن‌‌‌‌‌‌‌ها را هنگام خرید یا انتخاب این وسیله نقلیه درنظر قرار دهیم.

یکی از بهترین روش‌‌‌‌‌‌‌های محاسبه سایز مناسب، استفاده از جدول سایزی است که شرکت‌‌‌‌‌‌‌های سازنده ارائه می‌‌‌‌‌‌‌دهند؛ زیرا سایز در برندهای گوناگون تفاوت‌‌‌‌‌‌‌های جزئی‌‌‌‌‌‌‌ای باهم دارند. اما به جز این روش، راهکارهای دیگری نیز برای انتخاب سایز وجود دارد تا اگر از روش‌‌‌‌‌‌‌های قبل نتیجه دل‌‌‌‌‌‌‌خواه را به دست نیاوردید، بتوانید با روش‌‌‌‌‌‌‌های دیگر سایز مناسب خود را پیدا کنید.

یکی از روش‌های به دست آوردن سایز مناسب، اندازه‌گیری آن بر اساس قد، طول دست‌ها و فاق پا است. برای محاسبه اصولی سایز با این روش لازم است با یک متر سه قسمت از بدن خود را اندازه بزنیم. این سه قسمت شامل ارتفاع کف پا تا فاق، قد فرد و طول دست‌ها در حالت کشیده است.

۱. ارتفاع داخلی پا یا همان فاصله کف پا تا فاق، باید در حالت ایستاده اندازه‌‌‌‌‌‌‌گیری شود.

هنگامی که روی وسیله ورزشی خود سوار شدید، فاصله بالاترین لوله بدنه تا فاق شما باید حداقل ۶ سانتی‌‌‌‌‌‌‌متر باشد تا احساس راحتی داشته باشید. در دوچرخه‌‌‌‌‌‌‌هایی که لوله بالایی آن بدون شیب باشد، فاصله لوله بالایی تا بین پا باید حداقل ۲ سانت و نیم باشد.

۲. طول دست‌‌‌‌‌‌‌ها در حالت کشیده

برای مشخص کردن اندازه دست‌‌‌‌‌‌‌ها در حالت کشیده باید دست‌‌‌‌‌‌‌ها را کاملا در امتداد شانه باز کنید. حالا قد خودتان را از این عدد کم کنید. به این عدد اصطلاحا ape index می‌‌‌‌‌‌‌گویند.

نتیجه ape index دو حالت دارد:

•  اگر ape index عددی مثبت بود، بهتر است سایز را بزرگ‌‌‌‌‌‌‌تر انتخاب کنیم.
• اگر ape index عددی منفی بود، باید با سایز کوچیک‌‌‌‌‌‌‌تر انتخاب کنید.
  برای مثال اگر طول دست‌‌‌های شما در حالت کشیده ۱۵۵ سانتی‌‌‌متر باشد و قدتان ۱۶۶ سانتی‌‌‌متر، جوابی معادل -۱۱ به دست خواهید آورد. ما در این مثال ape index منفی داریم و برای راحت‌‌‌تر بودن در سواری باید سایز کوچک انتخاب کنیم.

بهترین دوچرخه برای مبتدیان؛ راهنمای انتخاب دوچرخه برای تازه‌کارها

هنگامی که می‌خواهید تازه این ورزش را شروع کنید و آنچنان با این فعالیت جذاب و دوست‌ داشتنی آشنا نیستید، ممکن است همه چیز گیج‌کننده و مبهم باشد. بسیاری از افراد نمی‌دانند چه سایز دوچرخه‌ای برایشان مناسب است و یا برای استفاد‌ه شخصی و مختلفشان باید از چه نوعی استفاده کنند. اما اصلا نگران نباشید؛ در این قسمت از بایکینگ با هم به سراغ تمام مواردی که ممکن است برایتان مبهم باشد می‌رویم و گام به گام در مسیر انتخاب بهترین وسیله برای نوآموزان به شما کمک خواهیم کرد.

انواع دوچرخه برای مبتدیان؛ ابتدا مشخص کنید کجا می‌روید

یکی از بهترین مزایای دوچرخه این است که با این وسیله نقلیه می‌شود همه جا رفت. در واقع می‌تواند همراه خوبی برایتان باشد و شما را به هرجا، از خیابان‌های شهر و سفرهای درون شهری گرفته تا مسیرهای کوهستانی ببرد. اما باید دقت کنید که هر دوچرخه برای انجام یک کارکرد طراحی و ساخته شده است. برخی برای پدال زدن سریع در جاده‌های هموار و برخی برای مسیرهای پر از سنگ و صخره.

بنابراین هنگام شروع این فعالیت باید از خود بپرسید که دقیقا کجا دوست دارید بروید و از وسیله نقلیه خود در چه مسیرها و برای چه هدفی می‌خواهید استفاده کنید. بسیاری از مبتدیان دوست دارند مسیرهای کوتاه تا محل کار یا دانشگاه را برای اولین تجربه پدال زدن خود انتخاب کنند و برخی دیگر که ماجراجو هستند و به دنبال چالش‌های جدید می‌گردند، به سراغ پارک‌های جنگلی با مسیرهای سخت کوهستانی می‌روند.

مسیرهایی که می‌توان در آن‌ها پدال زد شامل جاده‌های آسفالت شده شهری، مسیرهای دوچرخه‌ سواری یا راه‌های سبز پارک‌ها، سنگفرش، مسیرهای پر از سنگ‌ریزه و جاده‌های خاکی، کنار ساحل و فضای پر از شن و ماسه، مسیرهای کوهستانی و صخره‌ای می‌شوند.

هدف از دوچرخه سواری؛ برای چه دوست دارید دوچرخه سواری یاد بگیرید؟

هنگامی که به سوال اول پاسخ دادید و مشخص کردید کجا می‌خواهید بروید و کدام مسیرها را ترجیح می‌دهید، حالا باید از خود بپرسید یادگیری این فعالیت چه کمکی به من خواهد کرد و من به دنبال چه هدفی هستم؟ زیرا تمام دوچرخه‌ها برای یک نوع هدف ساخته نشده‌اند و حتی مدل‌های هم‌نوع، مانند دوچرخه‌های جاده‌ای هم در نوع هندسه و لوازم جانبی با هم تفاوت دارند.

هدف از انجام این فعالیت در افراد مختلف می‌تواند متفاوت باشد و هر کسی برای مزایای گوناگونی به این ورزش روی بیاورد. هدف‌های مختلف برای یادگیری این ورزش شامل تفریح، تناسب اندام، بازی و سرگرمی با کودکان، پیمودن مسیرهای کوتاه و بلند شهری، ماجراجویی در شب، سفر کردن و گشت و گذار و دنبال کردن حرفه‌ای این ورزش و شرکت در مسابقات می‌شود.

دسته‌بندی دوچرخه برای مبتدیان؛ کدام نوع را انتخاب کنم؟

حالا که توانستید به سوالات مهمی همچون هدفتان و مقصدتان پاسخ دهید می‌توانید به‌راحتی از میان انواع وسایل نقلیه موجود در بازار یکی را انتخاب کنید و از پدال زدن با آن لذت ببرید. اگر می‌خواهید برای ماجراجویی در کوهستان و جنگل و یا رفت و آمد در مسیرهای خاکی و پر از سنگ و صخره سواری کنید، بهترین انتخاب برای شما مدل کوهستان است. این نوع خاص با تایرهای قوی خود می‌تواند شما را در مسیرهای خاکی، بهتر همراهی کند. البته از دوچرخه‌های کوهستان برای ورزش و تناسب اندام در پارک‌های جنگلی یا مسیرهای سنگ‌فرش شده پارک‌ها نیز می‌توانید استفاده کنید.

اگر قصدتان از یادگیری این ورزش رفت و آمدهای درون شهری و تفریح با دوستان در پیاده‌روها و کوچه‌هاست، بهترین انتخاب برای شما یک دوچرخه هیبریدی یا کروز است. مدل های کروز ظاهر کلاسیکی دارند؛ اما دسته‌های بزرگ آن‌ها به شما کمک می‌کند با سرعت کم‌تری برانید و از مسیر و خیابان‌های شهر لذت ببرید. مدل های هیبریدی نیز موقعیت فرد را روی خود به صورت صاف حفظ می‌کنند و برای تفریح و سرگرمی عالی هستند. دقت کنید که هر دو نوع را می‌توان در مسیرهای آسفالت شده، پیاده‌روها و خیابان‌ها هدایت کرد.

برای رکاب زدن در جاده‌های آسفالت بین شهری و سفر با این وسیله بهترین انتخاب، دوچرخه‌های جاده‌ای هستند. این نوع لاستیک‌های باریکی دارد و با دسته‌های افتاده به سمت پایین، سرعت خوبی برای شما هنگام سفر در جاده‌های بین شهری و مسیرهای طولانی فراهم می‌کند. اگر بتوانید دوچرخه جاده‌ای از جنس آلومنیومی و ترمزهای دیسکی تهیه کنید، از سفرهای جاده‌ای خود لذت بیشتری خواهید برد.

هزینه‌های دوچرخه سواری؛ بودجه خود را مشخص کنید

بسیاری از افرادی که به سراغ یادگرفتن این ورزش می‌روند، تصور می‌کنند باید هزینه‌های زیادی بپردازند و اصولا این ورزش، فعالیتی گران‌قیمت است؛ در حالی که می‌توان برای آن هزینه زیاد و هنگفتی نکرد و از این ورزش هوازی لذت برد. بنابراین قبل از اینکه به سراغ خرید وسیله جدیدی بروید، حسابی تحقیق و پرس‌وجو کرده و بودجه‌ای برای خود تعیین کنید.

دوچرخه‌هایی که برای رشته خاصی از ورزش ساخته شده‌اند مانند دوچرخه کوهستان یا پیست گران‌تر از مدل‌های معمولی‌ای است که برای تناسب اندام و رفت و آمدهای درون شهری استفاده می‌شوند. همچنین به طور معمول مدل‌های گران‌قیمت دارای اجزای زیباتری هستند و کسانی که ظاهر وسیله نقلیه برایشان مهم است می‌توانند بودجه بیشتری برای خود در نظر بگیرند.

به‌هرحال برای شروع این فعالیت مفید لازم نیست هزینه‌های زیادی متقبل شوید. می‌توانید به جای دوچرخه‌های نو از انواع دست دوم استفاده کنید و یا آن را از دوستان و آشنایان خود قرض بگیرید. البته دقت کنید که برای انجام این ورزش لازم است یک کلاه ایمنی داشته باشید و بنابر اهداف و مسیری که برای خود مشخص کرده‌اید، باید لوازم جانبی مخصوص را نیز به همراه داشته باشید.

برندهای دوچرخه؛ بزرگان دنیای دوچرخه سازی

برندهای گوناگونی در سراسر جهان وجود دارند و انتخاب از میان این همه گزینه ممکن است گیج‌کننده و دشوار باشد. فرقی نمی‌کند به دنبال یک مدل پیشرفته و حرفه‌ای می‌گردید یا این وسیله نقلیه را فقط برای رفت و آمدهای کوتاه می‌خواهید؛ به‌هرحال باید مارک و برند را با توجه به نوع بدن و سایز، بودجه و تجربه خود انتخاب کنید. همچنین همان‌طور که قبلا گفتیم، باید بدانید چرخ را برای چه هدف و برنامه‌ای می‌خواهید و به چه نوع فعالیتی علاقه دارید.

حالا که تمام جوانب را در نظر گرفتید، می‌توانیم به سراغ بررسی برندهای مختلف برویم و ببینیم هر کدام چه نوع دوچرخه‌ای تولید می‌کنند و بهترین محصول آن‌ها چیست و از همه مهم‌تر برای چه هدفی طراحی و ساخته شده است.

بهترین برند دوچرخه بر اساس نوع

عوامل متعددی برای ارزیابی بهترین برند دوچرخه در جهان وجود دارد. برخی از این عوامل شامل نوآوری، پیشرفته بودن و کیفیت بالا می‌شود. با توجه به تمام این عوامل و ویژگی‌ها، می‌توان گفت انقلابی در این صنعت در حال شکل‌گیری است. زیرا افراد زیادی وجود دارند که به دلایل مختلف مانند سلامتی، رفت و آمد و حفاظت از محیط زیست به این ورزش روی آورده‌اند.

اغلب برای رتبه‌بندی بهترین مارک دوچرخه به سراغ این می‌روند که کدام برند برای رکاب زدن جاده‌ای و یا دنیای هیجان‌انگیز کوهستان مناسب است؛ اما ما در این مقاله، تمام عوامل و جوانب را بررسی نموده‌ایم و سعی می‌کنیم بر اساس هر هدفی که دارید، بهترین مارک را به شما معرفی کنیم.

برند جاینت (Giant)

کمپانی جاینت در سال ۱۹۷۲ در تایوان تاسیس شد و نه سال طول کشید تا بتواند اولین مدل خود را به بازار عرضه کند. جاینت یکی از معروف‌ترین کمپانی‌های ساخت این وسیله ورزشی در جهان است و همیشه به ارزیابی سریع روندهای بازار و بهبود کیفیت خود بر اساس روند بازار معروف بوده است. درحالی‌که کمپانی کسترل (Krestel) اولین شرکتی بود که مدل‌های تمام کربنی را طراحی کرد، جاینت اولین کمپانی‌ای بود که از کامپیوتر برای طراحی قاب‌های کربنی خود استفاده نمود.

در سال ۲۰۰۴ کمپانی جاینت سیستم تعلیق مایسترو (Maestro) را در محصولات خود به کار گرفت و قابلیت‌های دوچرخه‌های خارج از جاده و آفرود خود را به گونه‌ای باورنکردنی متحول کرد. این کمپانی تا سال ۲۰۱۰ تقریبا برای هر طراحی جدیدی که به بازار عرضه کرد، جایزه‌ای برنده شد. همچنین برند جاینت محصولاتی تولید کرده که مخصوص بانوان بوده و مطابق بدن و نیازهای یک زن ساخته شده است. برند جاینت برای ساخت و طراحی دوچرخه‌ های جاده‌ای، کوهستانی و هیبریدی معروف است.

برند ترک (Trek)

کمپانی ترک در سال ۱۹۷۳ با تمرکز بر ساخت مدل هایی با کیفیت متوسط تا پیشرفته در آمریکا تاسیس شد. این مارک، درحالی توانسته به بهترین برند دوچرخه در ایالات متحده آمریکا تبدیل شود که تا پیش از آن، مدل‌های برتر همگی ساخت کشورهای دیگر بودند. این برند تنها در مدت کمی توانست با کیفیت بالای محصولاتش به موفقیت‌های بزرگی در این صنعت پول ساز برسد.

کمپانی ترک انواع زیادی از این وسیله ورزشی شامل کوهستانی، جاده‌ای، مخصوص کودکان، هیبریدی، برقی و غیره را ساخته و به بازار عرضه کرده است. اما این کمپانی بیشتر از هر چیزی برای تولید دوچرخه‌های جاده‌ای و کوهستانی خود به شهرت رسیده است.

برند المپیا (Olympia)

کمپانی المپیا یکی از محبوب‌ترین تولیدکنندگان دوچرخه در جهان است و به خصوص در ایران توانسته به خوبی جایگاه خود را پیدا کند. این کمپانی در سال ۱۹۸۳ افتتاح شد و از پیشگامان تولید این وسیله نقلیه در کشور خود، یعنی ایتالیا، و سایر نقاط اروپا و جهان است. در حال حاضر محصولات قدیمی برند المپیا برای کلکسیون داران بسیار جذاب است و با قیمت‌های باورنکردنی‌ای در بازار معامله می‌شوند.

علاوه بر انواع کلکسیونی، این برند مدل‌های جدید و با فناوری بالایی هم تولید می‌کند و تخصص او بیشتر در طراحی و ساخت دوچرخه‌های جاده، کوهستان و برقی است. همچنین برند المپیا تولید کننده موتور سیکلت هم هست و توانسته سلیقه‌های مختلف را راضی نگه دارد.

برند اسپشالایزد (Specialized)

کمپانی اسپشالایزد در سال ۱۹۷۴ توسط فردی به نام مارک سینیارد (Mike Sinyard) در آمریکا بنیان‌گذاری شد و ابتدا تمرکز خود را روی واردات قطعات و لوازم یدکی دوچرخه از ایتالیا گذاشت. او پس از حدود یک دهه به سمت تولید پیش رفت و بالاخره در سال ۱۹۸۱ توانست دو مدل اول خود را به بازار عرضه کند.

این برند که رقیب بسیاری از مارک‌های معروف در جهان است، در سال ۲۰۰۱، چهل درصد از سهام خود را فروخت؛ اما پس از آن دوباره به دوران اوج خود رسید و طراحی‌های بهتر و پیشرفته‌تری ارائه داد. برند اسپشالایزد به صورت تخصصی روی دوچرخه‌های جاده‌ای کار می‌کند و یکی از قدرتمندترین مارک‌های دوچرخه جاده ای در جهان است.

برند کنندیل (Cannondale)

کمپانی کنندیل در سال ۱۹۷۳ در کانادا پایه‌گذاری شد؛ اما درحال حاضر کارخانه‌های ساخت و مونتاژ محصولات آن در کشورهای چین و تایوان قرار دارند. این شرکت در ابتدا تنها لوازم و قطعات جانبی دوچرخه تولید به بازار عرضه می‌کرد و در پروسه ساخت این لوازم جانبی چنان نوآوری و خلاقیتی به خرج می‌داد که در مدت زمان کمی توانست به شهرت برسد.

در سال ۱۹۸۳ برند کنندیل در قاب و فریم‌های خود از آلومینیوم استفاده کرد، اما این کار را با یک لوله قاب بزرگ انجام داد تا کارایی محصولاتش بیشتر شود و کیفیت کارهایشان بهبود یابد. مارک کنندیل بیشتر برای دوچرخه‌های هیبریدی، جاده‌ای وکوهستانی خود معروف شده و یکی از محبوب‌ترین مدل‌های آن “تاپ استون” (topstone) است.

برند دایموندبک (Diamondback)

این شرکت آمریکایی در سال ۱۹۷۷ تاسیس شد و در ابتدا یک برند بی ام ایکس (BMX) بود. اما در حال حاضر نه فقط برای تولید و طراحی دوچرخه‌های بی ام ایکس، بلکه برای محصولات مختلف خود مانند دوچرخه‌های جاده‌ای، کوهستانی و هیبریدی شهرت دارد. این برند، یکی از محبوب‌ترین و موفق‌ترین مارک‌ها در آمریکا و جهان به شمار می‌رود و تا به امروز محصولات زیادی برای مردان، زنان و کودکان تولید کرده است.

برند سانتاکروز (Santa Cruz)

کمپانی سانتاکروز شدیدا به این مساله که “یک کار را انجام دهید، اما آن را به خوبی انجام دهید” اعتقاد دارد. این شرکت از سال ۱۹۹۴ که تاسیس شد تاکنون فقط تمرکز خود را بر طراحی و ساخت مدل های کوهستانی گذاشته است. این برند هیچ نوع محصول دیگری تولید نمی‌کند؛ اما همه می‌دانند وقتی پای دوچرخه کوهستان درمیان باشد، مارک سانتاکروز بهترین است. بنابراین اگر به پدال زدن در کوهستان علاقه دارید، این برند را از دست ندهید.

برند مارین (Marin)

اولین محصولات برند مارین در سال ۱۹۸۶ در کالیفرنیای آمریکا متولد شدند. این کمپانی تمام کارهای خود را براساس فرهنگ، نیازها و سلیقه مشتریان خود انجام می‌دهد. برند مارین روی ساخت دوچرخه کوهستان تمرکز کرده و به صورت تخصصی به این قسمت جذاب از دنیای دوچرخه‌سواری می‌پردازد. قابل ذکر است که این برند علاوه بر دوچرخه‌های معروف کوهستان خود، انواع مدل های جاده و هیبریدی هم تولید می‌کند و بیش از ۳۰ سال است که در فروش این وسیله نقلیه و محصولات مرتبط سابقه طولانی و موفق دارد.

برند رالی (Raleigh)

کمپانی رالی یک تولیدکننده انگلیسی است که مرکزیت آن در ناتینگهام قرار دارد. این شرکت در سال ۱۸۸۵ تاسیس شد و از آن زمان تاکنون در این تجارت فعالیت کرده است. برند رالی یکی از باتجربه‌ترین و بهترین مارک‌های جهان است و با این وجود، پیدا کردن یک دوچرخه مارک رالی یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا است. زیرا این برند به تولید انبوه روی نیاورده و تولید محصولات باکیفیت را در اولویت کار خود قرار داده است. این برند هر نوع دوچرخه‌ای را با بهترین کیفیت و ساخت به بازار عرضه می‌کند؛ اما بهترین محصولات مارک رالی شامل دوچرخه‌های جاده‌ای، کوهستانی، هیبریدی و برقی می‌شوند.

برند جی تی (GT)

شرکت جی تی در سال ۱۹۷۹ در آمریکا شروع به کار کرد و بیش از ۵۰ سال است که در این صنعت مشغول است. این برند از ابتدا تمرکز خود را روی دوچرخه‌های بی ام ایکس (BMX) گذاشت و با طراحی مثلث شکل قاب، خود را از بقیه رقیبانش متمایز کرد. برند جی تی تمام تلاش خود را کرده تا محصولات نهایی قابل‌ اعتماد، بادوام و با طراحی خلاقانه تولید کند. این شرکت پس از موفقیت‌هایی که در ساخت دوچرخه بی ام ایکس به دست آورده، حالا دوچرخه‌های دیگری همچون کوهستانی و شهری نیز تولید می‌کند.

برند کونا (Kona)

برند کونا نام دیگری در صنعت محبوب و پر طرفدار دوچرخه است و در سال ۱۹۹۸ توسط دو دوست در شهر ونکوور کانادا تاسیس شد. این برند هنوز هم توسط همان دو نفر اداره می‌شود و در بیش از ۶۰ کشور دنیا به فروش این وسیله ورزشی مشغول است. برند کونا طیف وسیعی از انواع محصولات را با توجه به نیاز مصرف‌کنندگان به بازار عرضه می‌کند و به دلیل تطبیق‌پذیری، دوام و کیفیت بالایشان از محبوبیت زیادی برخوردار شده است. مارک کونا شهرت خود را مدیون ساخت دوچرخه‌های خوب کوهستان، سایکلو کراس و جاده‌ای است.

برند شوین (Schwinn)

کمپانی شوین از سال ۱۸۹۵ در این صنعت پر شور و هیجان در حال فعالیت است و برای کسانی که عاشق این وسیله نقلیه هستند، یک نام آشناست. این شرکت پیشرو، در حال حاضر راه‌حل‌های نوآورانه و محصولات جدیدی برای طیف گسترده‌ای از افراد و مصرف کنندگانی که به دنبال تناسب اندام هستند تولید می‌کند و با قیمت‌های مقرون‌به‌صرفه‌ای که دارد، به محبوبیت بالایی رسیده است.

کمپانی شوین از ابتدایی که شروع به کار کرد تا به امروز بر عدم تغییر نام دوچرخه‌هایش اصرار کرد و اجازه نداد فروشگاه‌های خرده‌فروشی و یا سهام‌داران ضمانتی جز نام شرکت را روی محصولات ارائه دهند. همین دلیل باعث شد یک برند قوی با نامی معتبر و مشهور به وجود آید و ماندگار شود.

برند کنیون (Canyon)

کمپانی کنیون در سال ۲۰۰۲ در شهر کوبلنس (Koblenz) آلمان تاسیس شد و در میان نام‌های بزرگ این صنعت، شرکتی نو و تازه‌کار به حساب می‌آید. این کمپانی توسط رومن آرنولد (Roman Arnold) افتتاح شد. این فرد تا قبل از فعالیت در این صنعت به تامین قطعات و تجهیرات می‌پرداخت و در سال ۲۰۰۱ تصمیم گرفت برند کنیون را تاسیس کند. این برند بیشتر دوچرخه‌های مسابقه‌ای، کوهستانی و جاده‌ای تولید می‌کند و محصولات آن در بیش از ۱۰۰ کشور دنیا فروخته می‌شوند.

برند فوجی (Fuji)

نام فوجی برای بسیاری از ما یادآور عکاسی و دوربین است؛ اما کمپانی فوجی یکی از محبوب‌ترین برندهای دوچرخه ژاپنی در جهان است که در بیش از ۱۰۰ کشور جهان حضور و فروش داشته است. نام برند فوجی از قله فوجی، سمبل پایداری و استقامت، در ژاپن الهام گرفته شده است. این برند خوش‌نام و محبوب در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی کار خود را شروع کرد و به تولید دوچرخه‌های تورینگ یا توریستی روی آورد. مارک فوجی یکی از اولین شرکت‌هایی بود که از قاب‌های تیتانیومی استفاده کرد و بهره‌وری از آن‌ها را گسترش داد.

برند بیانکی (Bianchi)

کمپانی بیانکی در سال ۱۸۸۵ در شهر میلان ایتالیا تاسیس شد و با بیش از ۱۲۵ سال سابقه، یکی از قدیمی‌ترین شرکت‌های دوچرخه سازی جهان است. این برند درواقع پدر دوچرخه‌های مدرن و ایمنی به‌شمار می‌رود و همواره در خط مقدم این صنعت پر سود و تاثیرگذار، فعالیت کرده است.

برند بیانکی اولین مدل بی ام ایکس (BMX) جهان را ساخت و اولین مدل کوهستانی پیشرفته نیز کاری از مارک بیانکی بود. بدیهی است که چنین کمپانی بزرگی با چنین پیشینه و قدمت طولانی، کیفیت بسیار بالا و به تبع آن قیمت بالایی نیز دارد. گذشته از نوآوری‌هایی که بیانکی در این صنعت داشته، امروز به ساخت دوچرخه‌های جاده‌ای، کوهستانی و هیبریدی معروف است.

برند مریدا (Merida)

کمپانی مریدا یک شرکت تایوانی است که در سال ۱۹۷۲ آغاز به کار کرد؛ اما این کمپانی تا سال ۱۹۸۸ خود را به عنوان یک برند مستقل معرفی نکرد. امروزه مارک مریدا در ۷۹ کشور جهان فروش دارد و نمایندگی‌های فعال آن در کشورهای مختلف جهان در حال فعالیت هستند. هدف برند مریدا ارائه دوچرخه‌هایی با ظاهر خوب و ترمزهای باکیفیت است که باعث می‌شوند سواری آرام و لذت‌بخشی را با آن‌ها تجربه کنیم. برند مریدا به طراحی و ساخت دوچرخه‌های کوهستان، سایکل کراس و برقی شهرت دارد.

برند سرویلو (Cervelo)

کمپانی سرویلو یک شرکت کانادایی است و در سال ۱۹۹۵ تاسیس شد. این شرکت محصولات خود را برای اولین بار در نمایشگاه دوچرخه تورنتو در سال ۱۹۹۶ معرفی کرد. بنیان‌گذاران این شرکت سال‌ها درباره دینامیک دوچرخه در دانشگاه صنعتی آیندهوون (eindhoren university of technology) پژوهش و تحقیق کردند و سپس تمام دانش خود را در طراحی و ساخت محصولات برند سرویلو به کار گرفتند.

برند سرویلو سریع‌ترین دوچرخه‌های حرفه‌ای را برای دوچرخه‌سواران جاده‌ای و پیست می‌سازد. همچنین دوچرخه‌های کوهستانی قابل قبولی نیز دارد؛ اما هر محصولی که در شرکت سرویلو تولید می‌شود یک هدف دارد و آن “سریع‌ترین” بودن در میان رقبا است.

برند اسکات (Scott)

کمپانی اسکات کار خود را با دوچرخه یا قطعات و لوازم جانبی آن شروع نکرد؛ بلکه این برند متخصص ساخت چوب اسکی بود. بنیان‌گذار این شرکت، اد اسکات (Ed Scott)، در سال ۱۹۵۸ اولین چوب‌های اسکی آلومینیومی را ساخت و پیشگام صنعت لوازم ورزشی شد. از همین دوره به بعد کمپانی اسکات به کارهای خلاقانه‌تر و هیجان‌انگیزتری روی آورد و سپس شروع به ساخت این وسیله نقلیه کرد.

برند اسکات از سال ۱۹۹۵ به بعد آنچنان رشد کرد که تمام بازار را فراگرفت و جای خود را در میان مشتاقان به این فعالیت باز کرد. مدل اندورفین (Endorphin) از برند اسکات یکی از مدل‌های برتر در المپیک و جام جهانی بود و این نکته نیز به فروش هرچه بیشتر کمپانی اسکات کمک کرد و او را به محبوبیت بالایی در میان افراد رساند.

برند کاناری (Canary)

در سال۱۹۷۳ یک دوچرخه‌سوار، که سال‌ها در بخش رقابتی و مسابقات فعالیت داشته و در اروپا و کبک برای بسیاری از تیم‌ها رکاب زده بود، به کالیفرنیا رفت و یک کارگاه کوچک تولیدی راه‌اندازی کرد. آن کارگاه کوچک، که صاحب آن بیشتر به آن به عنوان یک سرگرمی نگاه می‌کرد، اکنون به یکی از برندهای محبوب تبدیل شده است.

شاید برای شما هم نام کمپانی قناری جالب باشد و دوست داشته باشید بدانید چرا این برند، چنین نامی را برای خود انتخاب کرده است. در ابتدای کار وقتی موسس برند تصمیم گرفت کارگاه و فروشگاهی برای خودش داشته باشد، چند قناری در آن مغازه اجاره‌ای لانه ساخته بودند و به همین دلیل نام برند خود را قناری گذاشت. برند قناری هم اکنون نه تنها دوچرخه‌های متفاوتی می‌سازد و به کشورهای مختلف صادر می‌کند، بلکه شش سال پس از تاسیس، در سال ۱۹۷۹ لباس‌های دوچرخه سواری هم طراحی نمود و به بازار عرضه کرد.

فواید دوچرخه سواری؛ چگونه با دوچرخه سلامتی خود را تضمین کنیم؟

این فعالیت یک ورزش هوازی سبک است که فواید زیادی برای بدن‌مان دارد. می‌توان به این ورزش به عنوان یک تفریح، وسیله‌ای برای رفت و آمد و یا حتی برای رقابت‌های حرفه‌ای در سطوح مختلف نگاه کرد؛ اما در نهایت هر کسی می‌تواند در هر مرحله‌ای از زندگی، از نتایج شگفت‌آور آن استفاده کند. برای اینکه با فواید این فعالیت جذاب و سرگرم کننده در روح و جسم آشنا شوید و بهتر آن‌ها را در زندگی خود به کار گیرید؛ تا انتهای این قسمت از مطلب با بایکینگ همراه باشید.

۱. کاهش وزن؛ دوچرخه سواری چگونه به کاهش وزن کمک می‌کند؟

معمولا افرادی که به ین فعالیت مفید روی می‌آورند پس از مدتی متوجه کاهش حجم چربی در قسمت‌های متفاوت بدن خود می‌شوند. این ورزش هوازی به شما کمک می‌کند کالری بیشتری مصرف کنید و رفته‌رفته متابولیسم بدن را بالا ببرید. هرچه مدت و شدت رکاب زدنتان بالاتر باشد؛ این کالری مصرفی بیشتر خواهد شد و نتیجه بهتری در مدیریت وزن خود خواهید داشت. بهتر است این ورزش را با تمرینات قدرتی مانند بدن‌سازی ترکیب کنید تا علاوه‌بر چربی‌سوزی، عضلات بیشتر و قوی‌تری بسازید. داشتن عضلات بیشتر باعث می‌شود حتی در حالت استراحت نیز سوخت و ساز بالاتری داشته باشید.

۲. تقویت پاها؛ چرا دوچرخه سواری برای عضلات پا مفید است؟

به‌طورکلی در این نوع خاص از ورزش بیشترین عضلات درگیر، پاها هستند و این ورزش باعث می‌شود عملکرد کلی پایین‌تنه بهبود یابد و ماهیچه‌های پا بدون فشار بیش‌ازحد به مفاصل مهمی همچون زانو و مچ تقویت شوند. این ورزش عضلات چهارسر ران، باسن، همسترینگ و ساق پا را هدف قرار داده و با حرکت مداوم آن‌ها را نیرومند می‌سازد. اگر می‌خواهید علاوه‌بر رکاب زدن با استفاده از ورزش‌های دیگری عضلات پایین‌تنه را تقویت کنید، از حرکات بدن‌سازی مانند اسکات، پرس و لانژ کمک بگیرید.

۳. دوچرخه سواری؛ بهترین دوست مبتدی‌ها

دوچرخه سواری ورزش نسبتا ساده‌ای است و حتی اگر نمی‌توانید تعادل خود را روی آن حفظ کنید؛ حتما می‌توانید به راحتی از مدل‌های ثابت این وسیله استفاده کنید و از مزایای این فعالیت مفید بهره‌مند شوید. اگر تازه می‌خواهید ورزش را شروع کنید و یا به دلیل آسیب‌های جسمی‌ای که دارید نمی‌توانید با شدت زیاد ورزش کنید، پدال زدن آهسته و پیوسته را در دستور کار خود قرار دهید. کم‌کم با بالا رفتن قوای بدنی و بهبود آسیب‌ها می‌توانید سرعت خود را بالا ببرید.

۴. کاهش کلسترول؛ تاثیرات شگفت‌آور دوچرخه سواری بر کاهش کلسترول

این ورزش اثرگذار با فعال نگه داشتن بدن، سطح کلسترول خون را کاهش می‌دهد و همین نکته باعث می‌شود سلامت قلب و عروق در وضعیت بهتری قرار گیرند و شانس سکته و حمله قلبی به میزان چشم‌گیری کاهش پیدا کند. تحقیق هایی که با استفاده از اطلاعات ۳۰۰ مطالعه به دست آمده، نشان می‌دهد رکاب زدن حتی در خانه و روی دوچرخه‌های ثابت، تاثیر مثبتی بر سلامت قلب و کاهش کلسترول دارد. این ورزش می‌تواند سطح کلسترول خوب (HDL) را افزایش دهد و سطح کلسترول بد (LDL) و تری گلیسیرید را کاهش دهد.

۵. بهبود سلامت روان و تقویت مغز؛ دوچرخه سواری چه تاثیری بر سلامت روح و روان دارد؟

این فعالیت با ایجاد حس شادابی می‌‌تواند احساس افسردگی، پریشانی و استرس را کاهش دهد. هنگامی که شما روی زین و در حال پدال زدن هستید و فقط به جاده روبرویتان خیره شده‌‌اید؛ در واقع در حال تقویت قدرت تمرکز و آگاهی از لحظه کنونی هستید. همین نکته می‌‌تواند شما را از صحبت‌‌های درونی و افکار منفی‌‌تان دور کند. تحقیق‌‌های مربوط به این ورزش نشان داده رکاب زدن در بیرون از خانه و به خصوص در فضای سبز، می‌‌تواند عملکرد شناختی و سلامت عمومی روان را در افراد مسن افزایش دهد.

اگر احساس بی‌‌حالی، کلافگی و افسردگی دارید حداقل روزی ۱۰ دقیقه رکاب بزنید. زیرا ورزش باعث ترشح اندروفین (Endorphins)، همان هورمون افزایش‌‌دهنده لذت و سرخوشی و کاهش میزان استرس در بدن می‌‌شود. دقت کنید که ورزش در فضای آزاد این تاثیرات را چند برابر می‌‌کند. همچنین زمانی که یک مهارت جدید یاد میگیرید و این مهارت به بخشی از زندگی شما تبدیل شود، احساس رضایت‌‌مندی بیشتری از خود خواهید داشت و اعتماد به نفستان بالاتر خواهد رفت.

۶. بهبود سرطان؛ آیا دوچرخه سواری تاثیری در درمان سرطان و یا پیشگیری از این بیماری دارد؟

مبتلایان به سرطان و یا کسانی که به تازگی از دست این بیماری خلاص شده‌‌‌اند، می‌‌‌توانند این فعالیت را به عنوان ورزشی فوق‌‌‌العاده در برنامه خود بگنجانند. البته از آن‌‌‌جا که این بیماران در طول دوره درمانی خود انرژی کم و درد زیادی را تجربه می‌‌‌کنند، باید قبل از هر نوع فعالیتی با تیم مراقبتی و پزشک خود مشورت کنند و همچنین با توجه به میزان انرژی و تمایل به ورزش، پدال زدن را ادامه دهند.

طبق تحقیقات انجام شده، این ورزش با تاثیری که روی لاغری و تناسب اندام دارد، می‌‌‌تواند از ابتلا به برخی از سرطان‌‌‌ها مانند سرطان سینه پیشگیری کند. طبق مطالعات انجام شده در سال ۲۰۱۹، مبتلایان به سرطان سینه می‌‌‌توانند با فعالیت بدنی، عوارض جانبی سرطان مانند خستگی را کاهش دهند و روی کیفیت کلی زندگی تاثیرات مثبتی بگذارند.

۷. دوچرخه سواری صبحگاهی؛ چگونه صبح را پرانرژی شروع کنیم؟

همه ما می‌‌‌دانیم که فعالیت بدنی صبحگاهی چه تاثیرات مثبتی برای بدن دارند. ورزش دوچرخه سواری با افزایش گردش خون در بدن، می‌‌‌تواند در شاداب کردن شما از دو لیوان قهوه موثرتر باشد و فواید بسیار بیشتری برای شما داشته باشد. اگر روز خود را با ورزش شروع کنید، احتمال اینکه در طول روز انتخاب‌‌‌های سالم‌‌‌تری داشته باشید بیشتر است. همچنین پدال زدن ناشتا با شدت کم می‌‌‌تواند چربی‌‌‌سوزی بیشتری داشته باشد و سطح انرژی و سوخت و ساز بدن را در طول روز افزایش دهد. البته دقت کنید که این مساله فقط برای ورزش‌‌‌های سبک و یا معمولی صادق است.

۸. افزایش سلامت کلی بدن؛ فواید دوچرخه سواری چیست؟

چه بخواهیم و چه نه ورزش منظم در پیشگیری از بروز بیماری‌‌‌های گوناگون جلوگیری می‌‌‌کند و حتی در بهبود و درمان آن‌‌‌ها تاثیرات چشم‌‌‌گیری دارد. ورزش و فعالیت منظم یکی از بهترین راه‌‌‌ها برای جلوگیری از به وجود آمدن سبک زندگی بی‌‌‌تحرک و ناسالم و به تبع آن بروز بیماری‌‌‌های گوناگون ناشی از بی‌‌‌تحرکی و چاقی است.

پدال زدن با برنامه در پیشگیری از مشکلات قلبی مانند سکته قلبی، حمله قلبی و فشار خون بالا نقش پررنگی دارد. همچنین این ورزش در پیشگیری و بهبود بیماری دیابت نوع ۲ نیز موثر است. تحقیقات انجام شده نشان می‌‌‌دهد رکاب زدن منظم میزان مرگ و میر افراد مبتلا به دیابت را تا ۲۴ درصد کاهش می‌‌‌دهد و اگر فرد ۵ سال دوچرخه سواری کند، این میزان به ۳۵ درصد می‌‌‌رسد.

۹. دوچرخه؛ دوست‌‌‌دار محیط زیست

به میزان گازهای گلخانه‌‌‌ای شامل دی اکسید کربن و متانی که هر فرد یا سازمان در یک روز تولید می‌‌‌کند، ردپای کربنی می‌‌‌گویند. حالا اگر افراد تصمیم بگیرند با راه‌‌‌حل‌‌‌های جایگزین، این میزان ردپای کربن را کاهش دهند، زمین سالم‌‌‌تر و آسمان صاف‌‌‌تری خواهیم داشت. طبق تحقیقات انجام شده اگر هر فرد فقط روزی یک بار به جای رفت و آمد با خودرو، دوچرخه را انتخاب کند، ۶۷ درصد از ردپای کربنی خود را کاهش داده است. به‌‌‌علاوه با انتخاب این وسیله نقلیه به جای اتومبیل، نشستن‌‌‌های طولانی در ترافیک را نخواهید داشت، مدت‌‌‌ها دنبال جا پارک نخواهید گشت و همزمان با رفت و آمد، فعالیت بدنی لازم را نیز انجام داده‌‌‌اید.

۱۰. تعادل و هماهنگی بدن؛ آیا دوچرخه سواری به صاف نشستن و هماهنگی بدن کمک می‌‌‌کند؟

برای راندن این وسیله ورزشی لازم است تعادل خود را حفظ کنیم و هربار که این حرکت را انجام می‌‌‌دهیم، گامی مثبت در جهت بهبود تعادل و هماهنگی بین مغز و جسم برداشته‌‌‌ایم و حتی راه رفتن خود را نیز بهبود داده‌‌‌ایم. به‌‌‌علاوه این فعالیت مفید به شما کمک می‌‌‌کند تا صاف بنشینید و ستون فقرات سالم‌‌‌تری داشته باشید.

حفظ تعادل با افزایش سن سخت‌تر می‌شود. بنابراین بهتر است با رکاب زدن منظم و تمرین تعادل در سن‌‌‌های بالاتر، از افتادن و شکستگی استخوان‌‌‌ها در کهن سالی جلوگیری کنیم.

۱۱. سیستم ایمنی قوی؛ چرا دوچرخه سواران کمتر مریض می‌‌‌شوند؟

بر اساس تحقیقی که روی هزار نفر بزرگسال انجام شده، ورزش تاثیرات فوق‌‌‌العاده‌‌‌ای بر دستگاه تنفس فوقانی (upper respiratory system) دارد؛ بنابراین افرادی که ورزش می‌‌‌کنند کمتر دچار عفونت دستگاه تنفس و بیماری‌‌‌هایی نظیر سرماخوردگی معمولی می‌‌‌شوند. همچنین ورزش‌‌‌های سبک و معمولی با تامین پروتئین‌‌‌های ضروری بدن و بیدار کردن گلبول‌‌‌های سفید تنبل بدن، سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌‌‌کنند. در نتیجه این تحقیق، یک ورزش هوازی مانند دوچرخه سواری در اکثر روزهای هفته می‌‌‌تواند ما را از بسیاری از بیماری‌‌‌ها در امان نگه دارد.

البته دقت کنید که این نتایج فقط در ورزش‌‌‌های سبک صادق است؛ زیرا بدن پس از یک جلسه تمرین و ورزش سنگین، خسته شده و سیستم ایمنی ضعیف می‌‌‌شود. بنابراین توصیه می‌‌‌شود پس از یک جلسه ورزش سنگین، غذاهای سالم بخورید و خوب بخوابید تا سیستم ایمنی بدن قوای خود را دوباره به دست آورد.

۱۲. کیفیت خواب بهتر؛ فواید دوچرخه سواری برای خواب راحت‌تر

طبق تحقیقات انجام شده افرادی که تناسب اندام بهتری دارند، از کیفیت خواب بالاتری برخوردارند. درواقع اگر ۲ الی ۴ درصد چربی به بدنتان اضافه شود، با افت کیفیت خواب مواجه خواهید شد و استراحت شبانه شما، مشکلاتی را به همراه خواهد داشت. همچنین بالا بودن سطح استرس نیز می‌تواند خواب را مختل کند. این ورزش جذاب با قابلیت کنترل وزن و کم کردن سطح اضطراب یکی از بهترین راه‌ها برای بالا بردن کیفیت خواب است. اگر دوست دارید شب‌ها راحت‌تر بخوابید، بهتر است عصرها برای ۲۰ دقیقه تا نیم ساعت رکاب بزنید تا بدنتان خسته شود و خواب بهتری را تجربه کنید.

لاغری با دوچرخه سواری

وقتی پای کاهش وزن به میان می‌آید افراد دوست دارند بهترین نتیجه را در کمترین زمان ممکن بگیرند. همین باعث می‌شود پدال زدن گزینه‌ای خوب برای بسیاری از افراد باشد؛ چراکه می‌توان این ورزش را هم در فضای باز و با دوچرخه‌های معمولی انجام داد و هم در فضاهای بسته‌ای همچون منزل و باشگاه و روی دوچرخه‌های ثابت.

در بخش قبلی مقاله درباره فواید و مزایای این فعالیت صحبت کردیم و یکی از مزایای اصلی این ورزش، کمک به کاهش وزن است. بسیاری از افراد برای کاهش وزن و لاغری به سراغ ورزش‌های هوازی همچون دوچرخه سواری می‌روند. این ورزش هیجان‌انگیز می‌تواند در چربی‌سوزی و لاغری سهم زیادی داشته باشد؛ اما اگر با فوت و فن‌های لاغری با آن آشنا نباشید، ممکن است زمان و انرژی زیادی هدر دهید و احساس کنید پیشرفت چندانی نکرده‌اید.

۱. شدت رکاب زدن را افزایش دهید

رکاب زدن با سرعت پایین احتمالا آن‌طور که دوست دارید باعث لاغری و کاهش وزن شما نخواهد شد. اما اگر به خودتان فشار بیاورید و سخت‌تر کار کنید، سریع‌تر به سمت اهداف خود پیش خواهید رفت. به عنوان یک قاعده کلی می‌توان گفت هر چه سریع‌تر پدال بزنید، کالری بیشتری می‌سوزانید و هرچه کالری بیشتری بسوزانید، سریع‌تر لاغر خواهید شد.

با پدال زدن مداوم با سرعت متوسط می‌توان حدود ۳۰۰ کالری در یک ساعت مصرف کرد، اما این رقم را می‌شود با سرعت بیشتر بالا برد و کالری بیشتری سوزاند. بر اساس تحقیقاتی که در دانشگاه هاروارد انجام شده، اگر یک فرد ۷۰ کیلویی با سرعت میانگین ۱۹ تا ۲۲ کیلومتر در ساعت ۳۰ دقیقه رکاب بزند، می‌تواند ۲۹۸ کالری بسوزاند. اما اگر همین فرد با همین میزان وزن سرعت خود را تا ۲۵ کیلومتر در ساعت بالا ببرد، می‌تواند میزان کالری مصرفی خود را به ۳۷۲ کیلوکالری برساند.

۲. به سراغ تمرینات هیت (HIIT) یا اینتروال (Interval Training) بروید

تمرینات هیت یا اینتروال که به آن‌ها تمرینات متناوب شدت بالا هم می‌گویند، به تمرینات ورزشی‌ای گفته می‌شوند که با شدت بالا در یک دوره زمانی کوتاه انجام می‌شوند. با انجام تمرینات هیت بدن خود را به چالش می‌کشید و در نتیجه چربی و نهایتا وزن خود را کاهش می‌دهید. تمرینات هیت در این ورزش می‌تواند چیزی شبیه به این مدل باشد:

۱. با بیشترین شدتی که می‌توانید و با نهایت سرعت به مدت ۳۰ تا ۶۰ ثانیه رکاب بزنید.
۲. سپس ۲ تا ۳ دقیقه با سرعت کم و شدت پایین پدال بزنید.
۳. همین الگو را ۲۰ تا ۳۰ دقیقه ادامه دهید.

این نوع تمرینات باعث می‌شوند کالری بیشتری را در مدت زمان کمتری بسوزانید، همچنین به گردش خون، سلامت قلب و استقامت بدن نیز کمک می‌کنند. براساس تحقیقی که در سال ۲۰۱۷ انجام شد، تمرینات مداوم و تمرینات هیت هر دو پس از ۱۲ هفته، ۱۰ درصد از توده چربی را کاهش می‌دهند.

اما با این تفاوت که تمرینات هیت جلسات کوتاه‌تری داشتند و زمان کمتری از افراد می‌گرفتند، بنابراین برای کسانی که وقت کمی دارند و یا دوست دارند جلسات ورزشی کوتاه‌تری داشته باشند، گزینه بهتری برای کاهش وزن و لاغری است. البته مزایای تمرینات هیت به همین‌جا ختم نمی‌شود. در این نوع تمرینات حتی پس از اینکه رکاب زدن را تمام می‌کنید و به سراغ کارهای روزمره می‌روید، متابولیسم شما همچنان درگیر است و در طول روز و حتی در حال استراحت کالری بیشتری می‌سوزانید.

۳. تمرینات استقامتی را فراموش نکنید

درست زمانی که فکر می‌کنید پدال زدن برای امروز بس است، کمی بیشتر رکاب بزنید و ۵ دقیقه بیشتر برای کاهش وزن خود زمان بگذارید. این ایده اصلی پشت تمرینات استقامتی است که به افراد کمک می‌کند رفته‌رفته استقامت بدن خود را بالا ببرند و هر روز کمی بیشتر از روز قبل برای پدال زدن انرژی و توان داشته باشند.

اگر مبتدی هستید و تازه برای کاهش وزن به این فعالیت روی آورده‌اید، ابتدا روزی ۱۰ تا ۱۵ دقیقه رکاب بزنید. حالا می‌توانید به آرامی سه تا پنج دقیقه به زمان پدال زدنتان اضافه کنید و حتی به ۱۵۰ دقیقه رکاب زدن در روز هم برسید. همیشه خود را به چالش بکشید و سعی کنید رکورد خود را جابجا کنید.

۴. همراه با دوچرخه سواری تمرینات جانبی هم انجام دهید

اگر از آن دسته افرادی هستید که خیلی زود حوصله‌شان از یک فعالیت سر می‌رود یا دوست دارند در کارهای خود تنوع زیادی داشته باشند، می‌توانید علاوه‌بر این فعالیت ورزش‌های دیگری هم انجام دهید. مثلا اگر یک روز ۳۰ دقیقه در فضای باز به این فعالیت پرداختید و روز بعد یا به دلیل هوای بارانی و یا کم‌حوصلگی، انرژی پدال زدن را ندارید، به باشگاه بروید و ۳۰ دقیقه بدن‌سازی کنید.

برای کاهش وزن ایده‌آل، باید حداقل نیم ساعت با شدت متوسط و یا بالا پدال بزنید، اما روند لاغری زمانی سرعت می‌گیرد که به تمرینات جانبی نیز روی بیاورید. به عنوان مثال ۲۰ تا ۳۰ دقیقه دوچرخه سواری کنید و ۲۰ دقیقه نیز به ورزش‌های دیگری مانند بدن‌سازی یا یوگا بپردازید.

۵. دوچرخه سواری ناشتا راهی برای کاهش وزن سریع

بسیاری از ما می‌دانیم که برای کاهش وزن سریع می‌توان از ورزش‌های هوازی با شکم خالی کمک گرفت. دوچرخه سواری نیز از این دست ورزش‌های هوازی است که انجام دادن آن به صورت ناشتا می‌تواند تاثیر مثبتی بر روند کاهش وزن افراد داشته باشد. به این منظور لازم است صبح‌ها قبل از خودرن صبحانه، دوچرخه خود را سوار شوید و مدتی رکاب بزنید. در این حالت کربوهیدراتی که در وعده قبلی خورده بودید کاملا در بدن شکسته و حالا بدن برای تولید انرژی باید از چربی‌های ذخیره استفاده کند.

۶. رژیم‌های سخت غذایی نگیرید

رژیم‌های سخت غذایی که در آن فرد میزان زیاد از کالری روزانه خود را دریافت نمی‌کند و یا رژیم‌هایی که یک گروه غذایی مانند کربوهیدرات و یا چربی را به طور کل حذف می‌کنند، در کوتاه مدت تاثیرگذار اما در بلندمدت آزاردهنده است. با گرفتن رژیم‌های سخت بدنتان وارد شوک زیادی می‌شود و احتمال اینکه از این سختی کشیدن‌های مداوم، خسته شوید بسیار است.

برای یک کاهش وزن واقع‌بینانه با این فعالیت، لازم است به جای رژیم‌های سخت و طاقت‌فرسا، غذاهای سالم بخورید و فقط 500 کیلو کالری از مجموع کالری‌های مصرفی روزانه‌تان را کاهش دهید. همچنین دقت کنید که بعد از یک جلسه دوچرخه سواری، بدن شما به غذاهای مغذی برای ریکاوری نیاز دارد و ماهیچه‌های درگیر باید مواد معدنی لازم را برای ترمیم کردن خود دریافت کنند.

۷. از دوچرخه برای رفت و آمدهای خود استفاده کنید

یکی از بهترین و مفیدترین نکات درباره این ورزش این است که می‌توانید در رفت و آمدهای خود از آن استفاده کنید و زمانی که در تاکسی، مترو و یا اتومبیل شخصی می‌گذرانید را به زمانی برای کاهش وزن و سلامتی تغییر دهید. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ در دانشگاه آنگلیا شرقی (University of East Anglia) انجام شد و بر اساس این مطالعه، کسانی که به جای استفاده از حمل‌ونقل عمومی یا خودرو شخصی به رکاب  زدن روی آورده‌اند، در یک سال به‌طور میانگین ۷ کیلوگرم کاهش وزن داشته‌اند. این افراد با ۳۰ دقیقه پدال زدن برای هر مسیر، به سلامتی عمومی بدن خود کمک کرده و در لاغری و کاهش چربی‌ها موفق‌تر بوده‌اند.

شما نیز می‌توانید با رکاب زدن تا محل کار یا دانشگاه، در کنترل وزن خود پیشرفت چشم‌گیری داشته باشید. به‌علاوه این ورزش به بهبود خلاقیت، حافظه و تمرکز کمک کرده و باعث می‌شود هنگامی که به محل کار خود رسیدید، بهره‌وری بیشتری در شغل‌تان داشته باید. همچنین ورزش‌های هوازی مانند دوچرخه سواری سطح اضطراب را کاهش می‌دهند و برای افرادی که استرس بالایی دارند مناسب است.

مزایای دوچرخه برای محیط زیست؛ چرا دوچرخه سواری به کاهش گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند؟

در طول تاریخ روش‌های حمل و نقل زیادی ساخته شده است و هرروز نیز این روش‌ها پیشرفته‌تر و به‌روزتر می‌شوند؛ اما آیا با پیش‌رفت بشر، این روش‌ها سالم‌تر هم می‌شوند یا خیر؟ دوچرخه یکی از معدود وسایل حمل و نقل است که مزایای زیست محیطی زیادی دارد و معایب آن آنقدر کم هستند که حتی به چشم نمی‌آیند. مهم نیست به سمت محل کار می‌روید یا برای مدرسه رفتن، خرید و تفریح و یا حتی تناسب اندام به این فعالیت روی آورده‌اید؛ شما با هر چرخش پدال، قدمی برای محافظت از زمین برداشته‌اید.

اگر در حال حاضر از این وسیله نقلیه برای رفت و آمدهای خود استفاده نمی‌کنید و به دنبال راهی برای کاهش ردپای کربن خود هستید و دوست دارید سبک زندگی سالم‌تری داشته باشید، بهتر است سریع‌تر این ورزش و وسیله نقلیه را وارد زندگی خود کنید و برای داشتن آسمانی پاک و زمینی سالم تلاش کنید. در این قسمت از مقاله، بزرگترین مزایای زیست محیطی این وسیله را با هم مرور می‌کنیم تا بهانه‌ای برای شروع این فعالیت مفید و رفتن به سوی طبیعتی زیبا داشته باشیم.

دوچرخه سواری آلودگی هوا را کاهش می‌دهد

اگر از طرفداران این وسیله نقلیه تاثیرگذار هستید، احتمالا از مزایای دوچرخه سواری برای کاهش آلودگی هوا مطلع هستید. در سال‌های اخیر آلودگی هوا به خصوص در کلان‌شهرها و مناطق صنعتی یکی از بزرگترین مشکلات شهری است و افراد زیادی هر ساله با مسمومیت ناشی از آلودگی هوا راهی بیمارستان می‌شوند. این آلودگی‌ها شامل ذرات کوچک، مواد شیمیایی و گازهایی است که در هوا منتشر می‌شوند. این گازها و آلودگی‌ها اغلب در نتیجه سوزاندن سوخت‌های فسیلی، حمل و نقل با خودرو و وسایل حمل و نقل غیربهینه و آتش‌سوزی جنگل‌ها است.

رفت و آمد با وسایل نقلیه موتوری مانند خودروها یکی از بزرگترین عوامل آلودگی هوا است. سوخت خودروها شامل گازهایی مانند دی اکسید کربن و دی اکسید نیتروژن است که در صورت آزاد شدن در حجم زیاد برای محیط زیست بسیار مضر هستند. از سوی دیگر، این فعالیت دی اکسید کربن بسیار کمی در هوا آزاد می‌کند. بنابراین استفاده از این وسیله نقلیه به جای خودرو، مزیت زیست محیطی بزرگی دارد. اگر مسیرهای کوتاهی را طی می‌کنید، بهتر است از دوچرخه استفاده کنید و پس از مدت کوتاهی متوجه مزایای دیگر این دوست‌دار محیط زیست خواهید شد.

به گفته سازمان محیط زیست ۵۰ درصد از سفرهایی که ما هر روز انجام می‌دهیم، کمتر از ۴ کیلومتر هستند. به این معنا که بسیاری از آلودگی‌های ناشی از خودروها کاملا اجتناب‌پذیر و غیرضروری هستند و می‌توان با پدال زدن و یا حتی در مسیرهای کوتاه‌تر با پیاده‌روی آن‌ها را طی کرد. همچنین با جایگزین کردن دوچرخه به جای خودرو، بدن آماده‌تر و تناسب اندام بهتری نیز خواهید داشت.

دوچرخه سواری آلودگی صوتی را کاهش می‌دهد

همه می‌دانیم که آلودگی فقط به شکل گازهای نامرئی و آزاردهنده نیست؛ بلکه آلودگی صوتی نیز از آن دسته چیزهایی است که همه باید به کاهش آن کمک کنیم. آلودگی صوتی معمولا شامل هرگونه صدای ناخواسته یا مزاحمی می‌شود که سلامت و رفاه انسان و حیوانات خانگی را مختل می‌کند.

علاوه‌بر حیوانات خانگی و اهلی، این نوع از آلودگی بر زندگی و سلامت حیات‌وحش نیز تاثیرگذار است. مطالعات نشان داده‌اند صداهای ناگهانی و بلند ممکن است باعث تپش قلب حشرات کوچکی مانند کرم‌های ابریشم شود و روی تخم‌گذاری پرندگان وحشی تاثیر منفی داشته باشد. حیوانات برای اهداف مختلف مانند مسیریابی، یافتن غذا، جفت‌گیری و دوری از شکارچیان از خود صداهایی دربیاورند؛ اما این صداها طبیعی هستند و چنان‌چه ما این صداها را با آلودگی صوتی مختل کنیم، بقای حیوانات دشوار می‌شود.

در صورت وجود آلودگی صوتی، حیوانات مجبور می‌شوند رفتار و زندگی خود را تغییر دهند و شاید حتی به اجبار محل زندگی خود را ترک کنند. اگر از حیوان‌آزاری حاصل از آلودگی صوتی نیز بگذریم، تمام این عوامل تاثیرات بسیار مضری بر محیط زیست و زندگی انسان‌ها دارد. به عنوان مثال در صورت آلودگی صوتی پرندگان مجبور به ترک جنگل خواهند بود. آن جنگل ممکن است پس از ترک پرنده‌ها رفته رفته نابود شود و به جنگل‌زدایی منجر شود.

اگر اتومبیل‌ها، ساخت و سازهای ساختمانی بی‌رویه و موارد این چنینی سر و صدای کمتری تولید کنند و یا کامل قطع شوند، حیوانات در محل بومی خود باقی مانده و به طبیعت اطراف اجازه شکوفایی داده خواهد شد. بنابراین با رکاب زدن و گذاشتن ماشین‌ها در پارکینگ نه تنها به نجات سیاره، بلکه حیوانات نیز کمک خواهید کرد.

دوچرخه سواری به تنوع زیستی و محافظت از فضاهای سبز کمک می‌کند

به‌ طور کلی تنوع زیستی به تعدد حیات روی زمین اشاره دارد. اما به طور خاص، تنوع زیستی تعداد و انواع گیاهان و جانوران موجود در یک منطقه یا فضای خاص است. همچنین تنوع زیستی نحوه تعامل حیات و گونه‌های روی زمین با یکدیگر را نیز شامل می‌شود. دلایل اهمیت تنوع زیستی بسیار زیاد هستند. یکی از این دلایل مهم، بالا رفتن کیفیت هوا، آب و غذا است. با گرم‌تر شدن دمای کره زمین و غیرقابل پیش‌بینی شدن آب و هوا (که با عنوان تغییرات آب و هوایی شناخته می‌شود) گونه‌های گیاهی و جانوری کمتری می‌توانند سالم بمانند و به بقای خود ادامه دهند.

بهبود تنوع زیستی یکی دیگر از مزایای مهم زیست محیطی ان فعالیت است. از آن‌جایی که این فعالیت آلودگی هوا و صوتی کمتری تولید کرده و گازهای کمتری منتشر می‌کند، از گرمایش زمین جلوگیری کرده و در نتیجه به حفظ حیات فضاهای سبز و حیات وحش موجود در آن‌ها نیز کمک می‌کند.

دوچرخه سواری جنگل زدایی را کاهش می‌دهد

مساله جنگل زدایی به شدت با مفهوم قبلی درباره حفاظت از تنوع زیستی و فضاهای سبز مرتبط است و یکی از بزرگترین مسائل جاری در مورد طبیعت و محیط زیست به شمار می‌رود. جنگل زدایی درواقع به عمل پاکسازی یک منطقه وسیع از درختان و نابودی جنگل می‌شود. اغلب پس از جنگل زدایی، در این مناطق شهرک‌های صنعتی ساخته می‌شود. استفاده صنعتی از زمین‌های جنگلی و جنگل زدایی اثرات مخربی بر محیط زیست دارد.

در درجه اول باید گفت ساخت و ساز یک منطقه صنعتی، شامل حمل و نقل وسایل نقلیه و استفاده از وسایل ناسازگار با محیط زیست می‌شود. این مناطق صنعتی پس از ساخته شدن سوخت می‌سوزانند و انواع مواد مضر را در جو منتشر می‌کنند. ناگفته نماند آلودگی صوتی حاصل از وارد کردن مواد اولیه و خارج کردن محصولات از منطقه، یکی دیگر از ناسازگاری‌هایی است که پس از جنگل زدایی آغاز می‌شود.

با تمام این تفاصیر اگر افراد بیشتری از این وسیله ساده اما تاثیرگذار استفاده کنند، دلیل بیشتری برای زنده نگه داشتن این فضاهای سبز وجود خواهد داشت. زیرا مسیرهای دوچرخه اکثرا در پارک‌ها و مناطق طبیعی است. همچنین در دراز مدت، نیاز کمتری به تولید فلز برای ساخت اتومبیل وجود خواهد داشت. زیرا فلزات مورد استفاده در تولید خودرو اغلب باید از زمین استخراج شوند و این فرایندی است که منجر به جنگل زدایی خواهد شد.

دوچرخه سواری به کاهش گرمایش زمین کمک می‌کند

مدت‌هاست که اثرات مثبت این ورزش برای کاهش کربن و بهبود وضعیت فضاهای سبز و کاهش آلودگی ثابت شده است و حتی اگر قبلا نمی‌دانستید چرا دوچرخه وسیله‌ای بسیار حامی طبیعت است، حالا از مزایای آن مطلعید. اینکه چه میزان از گرمایش زمین واقعا تقصیر انسان است هنوز کاملا برای دانشمندان و کارشناسان محیط زیست روشن نیست؛ اما به خوبی می‌دانیم که تمام ما در برابر این گرمایش تا حدودی مسئولیم و قدرت آن را داریم که تغییرات مثبتی در جهت بهبود آن اعمال کنیم.

بهترین کشورها برای سفر با دوچرخه

در سال ۲۰۲۰ از ۱۵۰ دوچرخه‌سوار که به بسیاری از کشورها سفر کرده بودند خواسته شد تا ۳ کشور موردعلاقه خود برای سفر با این وسیله نقلیه را نام ببرند و دلیل محبوبیت آن کشور را ذکر کنند. در نهایت از میان تمام رای‌ها و دیدگاه‌ها، ۸۰ کشور جهان در این لیست قرار گرفتند. این تنوع کشورها برای این دسته از افراد خبر خوبی است؛ زیرا می‌دانند در هر گوشه‌ای از جهان که باشند، می‌توانند به نزدیک‌ترین کشور این لیست سفر کنند و از رکاب زدن لذت ببرند. در این لیستی که پیش رو دارید ده کشور برتر برای سفر با دوچرخه را از دیدگاه کسانی که با ان وسیله سفر کرده‌اند به شما معرفی می‌کنیم و شما نیز می‌توانید دل به جاده‌های هیجان‌انگیز بزنید و دور دنیا را بگردید و ماجراجویی کنید.

۱. کشور ترکیه

کشوری که بیشترین رای را در میان دوچرخه‌سوارانی که مسافت‌های طولانی را پیموده بودند آورده، کشور همسایه ما ترکیه است. ۱۸ درصد مسافرانی که با ای وسیله نقلیه سفر می‌کنند، ترکیه را مقصد رویایی برای ماجراجویی می‌دانند. کشور ترکیه با جاده‌های آرام، سواحل آفتابی، شهرها و مناظر زیبا و رابط فرهنگی و جغرافیایی بودن میان آسیا و اروپا، توانسته دل مسافران علاقه‌مند به این فعالیت را به دست بیاورد و رتبه یک لیست را از آن خود کند.

۲. کشور آمریکا

شاید بسیاری از ما کشور آمریکا را با فیلم‌های هالیوود و غذاهای چرب و خوشمزه‌ای مثل همبرگر بشناسیم؛ اما این کشور با جغرافیای چالش‌برانگیزش می‌تواند مقصدی ایده‌آل برای کسانی باشد که با این وسیله به سفر می‌روند. صخره‌های سرسخت، جنگل‌های بکر و بیابان‌های وسیع این کشور آنقدر جذاب است که می‌توان ماه‌ها در آن‌ها پدال زد و از دیدن مناظر و زیبایی‌های آن سیر نشد.

اگر دوست دارید به تنهایی پدال بزنید، جاده‌های آرام و کم ترافیک آن را انتخاب کنید و اگر دوست دارید با بقیه افرادی که فعالیت مورد علاقه شما را انجام می‌دهند آشنا شوید و حین ورزش و سفر گپ و گفتی هم داشته باشید، از مسیرهای دوچرخه سواری این کشور استفاده کنید. یکی از معروف‌ترین این مسیرها، جاده‌ای است که در امتداد اقیانوس آرام کشیده شده و می‌توان منظره چشم‌نواز اقیانوس را با صدای رویایی مرغان دریایی ترکیب کرد و از سفر با این وسیله نقلیه در کشور آمریکا لذت برد.

۳. کشور تاجیکستان

سومین کشوری که توانسته خود را در دل طرفداران این ورزش جا کند، تاجیکستان است. این کشور یکی از معروف‌ترین مسیرهای دوچرخه سواری در دنیا، یعنی بزرگراه پامیر (Pamir highway) را درون خود جای داده و دوچرخه سواری در جهان نیست که آرزوی رکاب زدن در این مسیر جادویی را نداشته باشد.

۴. کشور چین

تمدن چندین هزار ساله و فرهنگ متفاوت کشور چین آنقدر جذاب هست که شما را مجاب کند به این سرزمین سفر کنید. حالا تصور کنید با دوچرخه در میان این فرهنگ غنی حرکت می‌کنید و می‌توانید بین آثار تاریخی کهن با یکی از سالم‌ترین وسایل نقلیه دنیا گردش کنید. شاید برای بسیاری از افراد جمعیت زیاد چین و شلوغی آن ترسناک باشد؛ اما باید بدانید که از هر ۲۰ چینی، ۱۹ نفر در استان‌های شرقی زندگی می‌کنند. بنابراین شما و دوچرخه‌تان می‌توانید به راحتی در استان‌های غربی سفر کنید و مناظر کم‌تر دیده شده را با این وسیله نقلیه طی کنید.

۵. کشور ایران

کشور ایران توانسته رتبه ۵ را در میان ۸۰ کشور محبوب دنیا برای سفر با دوچرخه بگیرد و این محبوبیت بی دلیل نیست. افرادی که مسافت‌های طولانی را با این ,سیله نقلیه سفر کرده‌اند، از خونگرمی ایرانیان شگفت‌زده شده‌اند و مناظر و طبیعت کشورمان را رویایی و زیبا توصیف کرده‌اند. کشور ایران با جغرافیای متنوع خود می‌تواند مکانی عالی برای پدال زدن در کوهستان، ساحل، جاده‌های جنگلی و حتی میان‌شهری باشد.

۶. کشور استرالیا

کشور استرالیا و هند با هم به رتبه ششم این لیست رسیدند و هر دوی این کشورهای پهناور، مقصدی ایده‌آل برای هواداران این ورزش محسوب می‌شوند. استرالیا ششمین کشور بزرگ جهان از نظر خشکی است و طبیعت ناآشنای آن برای بسیاری از افراد جذابیت دارد. سواحل زیبا، افق‌های باز و صخره‌های پایدار آن، مکان‌هایی چالش‌انگیز اما دلنشین برای کسانی است که دوست دارند با دوچرخه سفر کنند.

۷. کشور هند

هنگامی که به هند وارد می‌شوید یک شوک شدید به شما وارد می‌شود و حس می‌کنید تا پیش از آن رنگ‌هایی به این درخشانی، بوهایی به این خوبی، و البته بدی، و صداهایی به این بلندی را ندیده و نشنیده بودید. این کشور پهناور با فرهنگ جالب خود می‌تواند کشور خوبی برای سفر با این وسیله نقلیه باشد. یکی از محبوب‌ترین مسیرها برای دوست داران این فعالیت در هند، جاده‌های ناهموار کوهستان‌های شمالی این کشور است.

۸. کشور مکزیک

مکزیک کشوری در حال توسعه در آمریکای مرکزی است که با چشم‌اندازهای باورنکردنی، فرهنگ غنی مایاها و غذاهای خوشمزه‌اش در جهان شناخته شده است. اما این موارد تنها جذابیت‌های مکزیک نیستند؛ تصور کنید در میان بیابان‌های وسیع، جنگل‌های همیشه سبز، کوه‌های ناهموار و در کنار ساحلی آرام و آبی در حال پدال زدن هستید و باد بوی طبیعت را به مشامتان میرساند. حتی تصور آن هم شیرین است.

۹. کشور شیلی

شیلی یکی از عجیب و غریب‌ترین کشورها از نظر جغرافیایی به شمار می‌رود. این کشور یک منطقه باریک و دراز به طول ۴ هزار کیلومتر است. اگر از آن دسته افرادی هستید که به ماجراجویی و چالش‌های ناآشنا علاقه دارید، می‌توانید در جاده‌های خاکی طولانی و بی‌پایان شیلی گردش کنید.

۱۰. کشور قرقیزستان

این کشور آسیای مرکزی، دهمین کشور محبوب در میان کسانی است که با این وسیله نقلیه سفر کرده‌اند. قرقیزستان نه تنها برای کمپ کردن‌های حرفه‌ای در کوهستان‌های زیباست؛ بلکه با مسیرهای دوچرخه سواری دور افتاده و ناهموار در میان چمن‌زاران کوه‌های رشته‌کوه هیمالیا، جایی است که می‌توان خود را روزها با پدال زدن مشغول کرد و از آرامش و مناظر فوق‌العاده آن لذت برد.

10 کشور محبوب بعدی برای سفر با دوچرخه به ترتیب: اسکاتلند، آرژانتین، پرو، بولیوی، فرانسه، لائوس، کلمبیا، تایلند، کانادا و ژاپن هستند.

بهترین دوچرخه‌سواران دنیا

بسیاری از دوچرخه‌ سواران آماتور دوست دارند بهترین افراد حرفه‌ای این ورزش محبوب در دنیا را بشناسند و آن‌ها را الگوی خود قرار دهند. این ورزشکاران حرفه‌ای سال‌های زیادی از عمر خود را صرف تمرین و رکاب زدن می‌کنند و برای اسطوره شدن زمان زیادی می‌گذارند. برای این‌که با این اسطوره‌ها بیش‌تر آشنا شوید، تا انتهای این قسمت از مطلب همراه بایکینگ باشید. در این لیست دوچرخه‌  سواران حرفه‌ای را از سراسر دنیا زیر نظر قرار داده‌ایم و ده ورزشکار را به عنوان بهترین‌ها به شما معرفی خواهیم کرد.

۱. ادی مرکس (Eddie Merckx)

یکی از پرافتخارترین و مشهورترین دوچرخه‌سواران جهان، ادی مرکس است. او در سال ۱۹۴۵ در بلژیک متولد شد و طی سال‌های فعالیت حرفه‌ای خود توانست ۱۱ قهرمانی کسب کند و در “گرند تورهای” مختلف، موفقیت‌های زیادی به دست آورد. ادی مرکس ۵ بار برنده “تور دو فرانس” (Tour De France) شده و قهرمانی‌های دیگری در تورهای دیگر جهانی در کشورهای ایتالیا و اسپانیا داشته است. این ورزشکار پر افتخار و مشهور یکی از شاخص‌ترین چهره‌های این رشته و شناخته‌شده‌ترین دوچرخه سوار جاده ای به حساب می‌آید.

۲. مارک کاوندیش (Mark Cavendish)

مارک سایمون کاوندیش یکی دیگر از افرادی است که توانسته در طی چند سال اخیر به محبوبیت بالایی در جامعه جهانی برسد. او در سال ۱۹۸۵ در بریتانیا به دنیا آمد و از سن بسیار کمی این ورزش را شروع کرد. او از سال ۲۰۰۵ به عنوان یک دوچرخه سوار سرعتی کار حرفه‌ای خود را آغاز کرده و در بهترین تیم‌های جهان رکاب زده است. مارک کاوندیش افتخارات زیادی در کارنامه حرفه‌ای خود ثبت کرده که فقط یکی از آن‌ها “بهترین دوچرخه سوار سرعتی جهان در طول تاریخ” بوده است.

۳. ماریانا فوس (Marianne Vos)

ماریانا فوس یکی از زنان درخشان رشته دوچرخه سواری حال حاضر دنیا محسوب می‌شود. او در سال ۱۹۸۷ در هلند به دنیا آمد و طی مدت زمان کمی توانست خود را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین افراد این رشته اثبات کند. ماریانا فوس با دوازده قهرمانی در رشته‌های سیکلو کراس، پیست و کوهستان، دو مدال طلای المپیک و ۳۲ پیروزی در مسابقات “جیرو دیتالیا” (Giro d’Italia) زنان تا به امروز، می‌تواند الگوی خوبی برای دختران جوانی باشد که آینده خود را در این رشته می‌بینند و دوست دارند در این ورزش و حرفه قدم بگذارند. گفتنی است ماریانا فوس یکی از حامیان بزرگ ورزش بانوان و رشد و حرفه‌ای کردن زنان ورزشکار است. رفتار و منش او آنچنان زبان‌زد است که حتی اگر به خاطر افتخاراتش محبوب نباشد؛ جام اخلاق را از آن خود کرده است.

۴. بریل برتون (Beryl Berton)

بریل برتون تنها ورزشکار آماتوری است که توانسته خود را در لیست بهترین دوچرخه‌سواران جهان جای دهد. این ورزشکار زن، زندگی بسیار سختی را پشت سر گذاشت و در کودکی مشکلات جسمی فراوانی داشت. او در سال ۱۹۳۷ میلادی در لیدز انگلستان به دنیا آمد و پس از ازدواج با این دنیای جذاب  آشنا شد و به دلیل علاقه زیادی که به این رشته داشت، به صورت آماتور مسافت‌های طولانی را با دوچرخه طی می‌کرد. سپس بریل برتون در سال ۱۹۵۷ اولین مدال نقره خود را به دست آورد. او ۹۰ قهرمانی داخلی و ۷ قهرمانی جهانی را به نام خود ثبت کرد و رکوردهای مختلفی را در طول فعالیتش جابه‌جا کرد.

چشم‌گیرترین موفقیت او ۱۲ ساعت “تایم تریل” (Time trail) است که با این دست‌آورد، توانست رکورد مردان را برای ۲ سال و با ۹ کیلومتر اختلاف بشکند. بریل برتون هیچ‌گاه آموزش رسمی ندید، مربی حرفه‌ای نشد و حتی در طول فعالیت خود دسترسی آنچنانی به دوچرخه‌های باکیفیت نداشت؛ اما با این وجود توانست نام خود را برای همیشه در این رشته ورزشی سخت، ماندگار کند.

۵. لانس آرمسترانگ (Lance Armstrong)

شاید نام لانس آرمسترانگ به گوشتان خورده باشد و او را به عنوان یکی از چهره‌های شاخص این ورزش بشناسید. لانس ادوارد آرمسترانگ در سال ۱۹۷۱ در ایالت تگزاس آمریکا به دنیا آمد و در سال ۱۹۷۷ به تیم ملی دوچرخه سواری آمریکا ملحق شد. لانس آرمسترانگ از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵ قهرمان مسابقات تور دو فرانس بود و این قهرمانی‌های پی‌درپی الهام‌بخش یک نسل از دوچرخه‌سواران آماتوری بود که دوست داشتند روزی حرفه‌ای شوند. البته زندگی لانس آرمسترانگ فراز و نشیب‌ها و جنجال‌های خود را داشت و به همین دلیل تا به امروز ۳ فیلم مستند به نام‌های جاده به پاریس، دروغ آرمسترانگ و طرح از روی زندگی او ساخته شده است.

۶. تاده بوگاکار (Tadej Pogacar)

تاده بوگاکار یکی از جوان‌ترین دوچرخه‌سوارانی است که تا به امروز توانسته افتخارات زیادی کسب کند. او در سال ۱۹۹۸ در کشور اسلوانی به دنیا آمد و تا به حال دو مرتبه قهرمانی تور دو فرانس را از آن خود کرده است. این ستاره اسلوونیایی جوان‌ترین فردی است که توانسته قهرمانی تور کارلیفرنیا را به دست آورد و با وجود این‌که هنوز در اوایل مسیر حرفه‌ای خود است، انتظار می‌رود قهرمانی‌ها و افتخارات بیشتری کسب کند و می‌توان انتظار داشت اخبار پیروزی‌های او را در دنیای دوچرخه سواری بشنویم.

۷. کریس فروم (Chris Froome)

کریس فروم ورزشکاری دو رگه است که در سال ۱۹۸۵ در کنیا به دنیا آمد و بزرگ شد و به دلیل بریتانیایی بودن پدرش به تیم ملی دوچرخه سواری بریتانیا پیوست. او در رشته دوچرخه سواری جاده ای فعالیت دارد و یکی از خوش‌آینده‌ترین ورزشکاران دنیا محسوب می‌شود. کریس فروم تنها ۴ بار در رده‌بندی اصلی تور دو فرانس، یک بار در رده‌بندی کوهستانی و ۴ سال در ۷ مرحله انفرادی تور دو فرانس قهرمان شده است. او ۳ قهرمانی دیگر نیز در تور “ووئلتا اسپانیا” (vuelta a Espana) کسب کرده است.

۸. ماتیو فان در پول (Mathieu Van Der poel)

ماتیو فان در پول یکی از جوانان خوش آینده و مشهور دنیاست و می‌توان گفت ورزش دوچرخه سواری در خون اوست. زیرا نه تنها پدرش، بلکه پدربزرگش هم از قهرمانان این رشته محبوب بوده‌اند. ماتیو فان در پول در سال ۱۹۹۵ در هلند به دنیا آمده و تاکنون هفت مدال طلا، سه نقره و دو برنز را از آن خود کرده است.

۹. کریس هوی (Chris Hoy)

کریس هوی ملقب به “سر کریس هوی” از ورزشکاران به‌نام این رشته ورزشی است. او در سال در ۱۹۷۶ در ادینبورگ (Edinburgh) اسکاتلند به دنیا آمده و کودکی و نوجوانی خود را در بریتانیای کبیر گذرانده است. موفقیت‌های او در این رشته سرعتی بدون‌شک او را به بهترین دوچرخه سوار سرعتی بریتانیا و یکی از بهترین‌های جهان تبدیل کرد.

۱۰. مارکو پانتانی (Marco Pantani)

مارکو پانتانی اهل ایتالیا و یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران این کشور بود. او در سال ۱۹۷۰ به دنیا آمد و در سن ۱۱ سالگی این ورزش را شروع کرد. مارکو پانتانی در سال ۱۹۹۸ قهرمان تور دو فرانس و جیرو دیتالیا شد و تاکنون آخرین کسی است که توانسته عنوان قهرمانی جیرو و تور دو فرانس را در یک سال کسب کند. به دلیل اینکه در پوشش خود از دستمال سر استفاده می‌کرد، به دزد دریایی ملقب شده بود. زندگی مارکو پانتانی نیز فراز و نشیب‌های زیادی داشت و به دوپینگ نیز متهم بود. درنهایت او در سال ۲۰۰۴ با مسمومیت کوکائین درگذشت.

گرند تور(Grand Tour)؛ بزرگ‌ترین و معتبرترین مسابقات دوچرخه سواری جهان

در دنیای دوچرخه سواری حرفه‌ای جاده‌ای، گرند تورها برای ورزشکاران مانند مسابقه مقدسی است که هر کسی دوست دارد در آن رقابت کند و عنوان قهرمانی را به نام خود اضافه کند. گرند تور از سه مسابقه اصلی جیرو دیتالیا (Giro d’Italia)، تور دو فرانس (Tour de France) و بوئلتا آ اسپانیا (Vuelta a España) تشکیل می‌شود و این سه تور از نظر فرمت مشابه هم هستند. همه گرند تورها سه هفته به طول می‌انجامند و مراحل آن‌ها به صورت روزانه تغییر می‌کنند. همچنین جیرو دیتالیا، تور دو فرانس و بوئلتا آ اسپانیا تنها تورهای دوچرخه سواری در جهان هستند که بیشتر از دو هفته طول می‌کشند.

هر کدام از این سه مسابقه، تاریخچه قابل‌توجهی دارند و می‌توان درباره هرکدام به صورت مستقل صحبت کرد. اما تور دو فرانس از همه قدیمی‌تر بوده و اعتبار بیشتری در میان افراد و جامعه حرفه‌ای این ورزش دارد. همچنین این مسابقه، پربازدید‌ترین رویداد ورزشی سالانه در جهان محسوب می‌شود.

شرح کلی گرند تور؛ گرند تور چیست؟

در حال حاضر، گرند تورها در سه هفته متوالی برگزار می‌شوند و دو روز استراحت، نزدیک به آغاز هفته دوم و سوم مسابقات دارند. اگر محل افتتاحیه در کشوری باشد که با کشوری که مسابقه در آن برگزار می‌شود همسایه نیست، معمولا یک روز استراحت اضافی در نظر گرفته می‌شود تا زمان کافی برای نقل و انتقالات وجود داشته باشد. مراحل گرند تورها ترکیبی از مسابقات طولانی مدت مانند تایم تریل تیمی و انفرادی، مسیرهای کوهستانی و پدال زدن در مسیرهای مسطح است. معمولا طول مسیرهای مراحل گرند تورها کمتر از ۲۰۰ کیلومتر در نظر گرفته می‌شوند.

قوانین گرند تور؛ امتیازبندی در گرند تورها چگونه است؟

گرند تورها در مقایسه با سایر مسابقات این رشته قوانین و مقررات خاص خود را در اتحادیه بین‌المللی دوچرخه سواری (Union Cycliste Inteerntional) یا به اختصار UCI دارند. به طور مثال امتیازشماری در گرند تور با مسابقات دیگر متفاوت است و امتیاز بیشتری به قهرمانان گرد تور داده می‌شود. به این معنا که در مسابقات تور جهانی دوچرخه سواری برندگان تور دو فرانس هزار امتیاز و جیرو دیتالیا و ووئلتا آ اسپانیا ۸۵۰ امتیاز دریافت می‌کنند؛ در حالی‌که امتیاز سایر مسابقات این رشته از ۵۰۰ بیش‌تر نیست. البته بسته به ماهیت مسابقه، امتیازها برای برنده رده‌بندی کلی متفاوت است. همچنین گرند تورها می‌توانند بین ۱۵ تا ۲۳ روز طول بکشند و سایر مسابقات باید طی ۱۴ روز خاتمه یابند.

تیم‌های گرند تور؛ تیم‌های عالی یا کم حاشیه؟ مساله این است!

در طول زمان همواره بر سر اینکه کدام تیم‌ها به گرند تورها راه یابند جنجال و مساله بوده است. معمولا اتحادیه بین‌المللی دوچرخه سواری ترجیح می‌دهد تیم‌های قوی و حرفه‌ای با رتبه‌های عالی و برتر وارد رقابت‌ها شوند؛ اما برگزارکنندگان گرند تورها به دنبال تیم‌هایی هستند که یا بومی کشور خودشان هستند و یا باعث اختلاف نظر و حاشیه‌های کمتری باشند.

بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸ مصوب شد که برگزارکنندگان گرند تورها موظف هستند از تمام تیم‌های حرفه‌ای دعوت کنند و حتی می‌توانند دو تیم مبتدی و یا نیمه‌حرفه‌ای را نیز در رقابت‌ها بپذیرند. البته تیم‌هایی که خلاف مقررات عمل کنند و یا تست دوپینگ آن‌ها مثبت اعلام شود از مسابقات حذف خواهند شد. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۸ به دلیل رسوایی و مثبت بودن تست دوپینگ، تیم آستانا (Astana) از رقابت‌های تور دو فرانس حذف شد.

در هر گرند تور ۲۲ تیم حضور دارند و از سال ۲۰۱۱ بر اساس قانون اتحادیه بین‌المللی دوچرخه سواران، حضور تمام تیم‌های حرفه‌ای عضو این اتحادیه در گرند تور تضمین شده است و این تیم‌ها ملزم به شرکت در این مسابقات هستند.

تور دو فرانس؛ جذابیت بی‌انتهای دوچرخه سواری با قدیمی‌ترین گرند تور

تور دو فرانس یک مسابقه دوچرخه سواری مخصوص مردان است که هر ساله در کشور فرانسه برگزار می‌شود. این مسابقه که یکی از اصلی‌ترین مسابقات گرند تور است، در ابتدای تابستان و با فرارسیدن جشن‌های ملی فرانسه، معروف به جشن‌های روز باستیل (Bastille Day holiday) آغاز می‌شود و گاهی از کشورهای مجاور نیز عبور می‌کند. تور دو فرانس نیز درست مانند سایر گرند تورها ۲۱ مرحله دارد و طی ۲۳ روز انجام می‌شود. از آنجا که تور دو فرانس قدیمی‌ترین گرند تور تاریخ است، معتبرترین مسابقه از این دسته به شمار می‌رود.

تور دو فرانس ابتدا در سال ۱۹۰۳ به منظور افزایش فروش روزنامه ورزشی لوتو (L’Auto) سازماندهی و افتتاح شد. به جز چند سالی که به دلیل جنگ جهانی اول و دوم مسابقات برگزار نشدند، هر سال تور دو فرانس میزبان هواداران این رشته بوده است. این گرند تور ابتدا فقط مختص کشور فرانسه بود و بعدها به دلیل افزایش محبوبیت و استقبال ورزشکاران، دامنه آن گسترده‌تر شد. درحال حاضر ورزشکاران متعددی از سراسر جهان با تیم‌های حرفه‌ای به تور دو فرانس وارد می‌شوند و آرزوی بردن عنوان قهرمانی را در سر می‌پرورانند.

تاریخچه تور دو فرانس؛ رقابت بر سر فروش بیشتر

پیدایش چیزی که ما امروز با نام تور دو فرانس می‌شناسیم مدیون رقابت و جنگی میان دو روزنامه ورزشی معروف فرانسه است. روزنامه ورزشی لِ ولو (Le Vélo) که روزانه ۸۰ هزار نسخه از روزنامه خود را می‌فروخت، اولین و بزرگترین نشریه ورزشی فرانسه بود و در مقابل او، روزنامه ورزشی لوتو (L’Auto) قرار داشت که آن‌گونه که انتظار می‌رفت فروش نداشت و با رکود عظیمی مواجه شده بود. از آن‌جاکه بنیان‌گذاران این روزنامه ورزشی تجار پرقدرت و روزنامه‌نگاران قدری بودند، یک مسابقه ورزشی به نام تور دو فرانس ترتیب دادند و احتمالا خودشان هم نمی‌دانستند چه تاثیر بزرگی در دوچرخه سواری حرفه‌ای خواهند گذاشت.

اولین تور دو فرانس تاریخ؛ موفقیتی دلهره‌آور

اولین تور دو فرانس تاریخ با هزینه بسیار زیاد و دلهره‌های فراوان در سال ۱۹۰۳ آغاز شد. طرح اولیه شامل ۵ مرحله اصلی بود که از ۳۱ می شروع می‌شد و ۵ جولای به پایان می‌رسید. مسابقه از پاریس آغاز می‌شد و در شهرهای لیون (Lyon)، مارسی (Marseille)، بوردو (Bordeaux) و نانت (Nanets) توقف می‌کرد و سپس دوباره به پاریس بازمی‌گشت. در ابتدا فقط ۱۵ نفر حاضر به رقابت در تور دو فرانس شدند و آن‌طور که فکر می‌کردند از مسابقه استقبال نشد. این عدم استقبال آنقدر برگزارکنندگان را دل‌سرد کرد که حتی ممکن بود ایده را کنار بگذارند.

از آن‌جا که این مسابقه کمتر شناخته شده بود و هزینه آن برای بسیاری از افراد سنگین، برگزارکنندگان مسابقات تصمیم گرفتند هزینه‌ها را برای افراد پایین آورند. برای مثال هزینه ورودی مسابقات از ۲۰ به ۱۰ فرانک کاهش یافت و برای کسانی که روزانه با سرعت ۲۰ کیلومتر در ساعت پدال می‌زدند، کمک هزینه روزانه در نظر گرفته شد. همچنین جایزه نفر اول ۱۲ هزار فرانک و جایزه برنده هر روز را ۳ هزار فرانک تعیین کردند.

این ارقام و کمک هزینه‌ها باعث شد کارگران، دانشجویان، افراد بیکار و حتی کسانی که به فکر ماجراجویی بودند نیز در مسابقه ثبت نام کنند. زیرا جایزه نفر اول تقریبا ۶ برابر چیزی بود که یک کارگر در سال می‌توانست کار کند. به همین دلیل در اولین تور دو فرانس بین ۶۰ تا ۸۰ شرکت‌کننده وارد مسابقات شدند.

در نهایت اولین مسابقه تور دو فرانس تاریخ در روز ۱ جولای ۱۹۰۳ ساعت ۳:۱۶ دقیقه بعدازظهر در یکی از روستاهای اطراف پاریس آغاز شد. بسیاری از افرادی که در این مسابقه ثبت‌نام کرده بودند، نتوانستند تمام مسیر را طی کنند و تنها ۲۴ شرکت کننده در انتهای مسیر مرحله چهارم باقی ماندند. بالاخره پس از فراز و نشیب‌های زیاد، اولین تور دو فرانس با چند بار دور زدن نمایشی دوچرخه‌سواران در پارک دو پرنس (Parc des Princes) در پاریس پایان یافت.

برنده این مسابقه موریس گرین (Maurice Garin) ورزشکار ایتالیایی تبار بود. او مراحل اول و آخر را با سرعتی حدود ۲۵.۵ کیلومتر بر ساعت طی کرد. آخرین کسی که از خط پایان اولین تور دو فرانس رد شد، میلوشو (Millocheau) نام داشت و ۶۴ ساعت پس از برنده، مسابقه را تمام کرد.

در نهایت روزنامه لوتو به هدف خود رسید و با برگزاری تور دو فرانس توانست تیراژ نشریه خود را در مدت زمان برگزاری مسابقه، به دو برابر حد معمول برساند و از رکودی که در آن دست و پا می‌زد، درآید.

رده‌بندی تور دو فرانس؛ رقابتی نفس‌گیر میان بهترین‌ها

قدیمی‌ترین رده‌بندی‌ای که در مسابقات تور دو فرانس وجود دارد، رده‌بندی اصلی و یا عمومی است. همه سوارکاران از همه تیم‌ها در تلاش هستند تا این مقام را به دست بیاورند. برنده رده‌بندی اصلی پیراهنی زرد رنگی به نام پیراهن طلایی (Maillot Jaune به فرانسوی) می‌پوشد و عنوان قهرمانی را از آن خود می‌کند. اما در طول این مسابقه رده‌بندی‌های دیگری هم وجود دارد تا افراد با توجه به توانایی خود بتوانند هر کدام بخشی از موفقیت را به دست بیاورند.

این رده‌بندی‌ها شامل بهترین دوچرخه‌ سوار جوان، رده‌بندی کوهستان و رده‌بندی امتیازی است. فاتح و برنده هر کدام از این رده‌بندی‌ها، پیراهنی نمادین، درست مانند پیراهن طلایی برنده اصلی، اما به رنگی متفاوت می‌پوشد. علاوه‌بر این چهار رده‌بندی اصلی، رده‌بندی‌های جزئی دیگری هم وجود دارند که در ادامه به توضیح هرکدام خواهیم پرداخت.

رده‌بندی اصلی؛ صاحب پیراهن طلایی

در هر مرحله از مسابقه، زمان رکاب زدن تمام ورزشکاران حساب می‌شود و کسی که سریع‌تر از همه شرکت‌کنندگان مراحل را به پایان رسانده، برنده رده‌بندی اصلی است. سریع‌ترین فرد در پایان هر مرحله مشخص می‌شود و در پایان مرحله اول، پیراهن زرد به برنده اعطا می‌شود. اگر او بتواند تا آخرین مرحله پیراهن طلایی را برای خود نگه دارد و مجموع زمانی‌اش از همه کمتر باشد، برنده مسابقه تور دو فرانس می‌شود؛ اما اگر ورزشکاری در مراحل بعد بتواند سریع‌تر از او حرکت کند و مجموع زمانی خود را کاهش دهد، پیراهن طلایی، به وی منتقل می‌شود. هر تیم و هر ورزشکار تلاش می‌کند تا جای ممکن پیراهن طلایی را تا آخرین مرحله برای خود نگه دارد.

دلیل پوشیدن پیراهن زرد یا پیراهن طلایی توسط برنده رده‌بندی اصلی این است که روزنامه لِ اوتو که تور دو فرانس را برای اولین بار برگزار کرد، روی کاغذهای زردی چاپ می‌شده و به همین دلیل پیراهن طلایی را در سال ۱۹۱۹ به عنوان نمادی از این روزنامه ورزشی تاثیرگذار و مسابقات تور دو فرانس به برنده اصلی اختصاص دادند.

رده‌بندی کوهستان؛ پادشاه صعودهای سخت

رده‌بندی کوهستان دومین جایزه‌ای است که به تور دو فرانس اضافه شد. ابتدا این مقام در رده‌بندی سال ۱۹۳۳ برای اولین بار به ورزشکاران اعطا شد و اولین برنده آن ویسنته تروئبا (Vicente Trueba)، رکاب زن اسپانیایی تبار بود. او در سال ۱۹۰۵ در اسپانیا به دنیا آمد و اولین کسی بود که عنوان “پادشاه کوهستان” را در مسابقات دشوار و محبوب تور دو فرنس از آن خود کرد. ویسنته ترئبا عاقبت پس از ۸۱ سال زندگی و ورزش حرفه‌ای، در سال ۱۹۸۶ چشم از دنیا فروبست و نام افسانه‌ای خود را برای همیشه در تاریخ این رشته ماندگار کرد.

امتیاز‌های رده‌بندی کوهستان بر اساس سختی و شیبی که هر تپه در هر مرحله از مسابقه دارد، به هر ورزشکار داده می‌شود. این امتیازها برای ۱۰ نفر اولی که بتواند مراحل را بگذراند شمارده می‌شود و برای صعودهای سخت، امتیاز بیشتری به ورزشکاران داده می‌شود.

تا قبل از سال ۱۹۵۷ این رده‌بندی پیراهن مخصوص خود را نداشت؛ اما در این سال برگزارکنندگان مسابقات تصمیم گرفتنند به کسی که بیشترین امتیاز را در رده‌بندی کوهستان گرفته، پیراهنی سفید با خال‌خال‌های قرمز به نماد پادشاه کوهستان اعطا کنند. ریچارد ویرنک (Richard Virenque) در طول دوران حرفه‌ای خود توانسته هفت بار برنده رده‌بندی کوهستان شود.

رده‌بندی امتیازی؛ جنگی میان سریع‌ترین دوچرخه‌سواران

در سالگرد ۵۰ سالگی تور دو فرانس، برگزارکنندگان مسابقات تصمیم گرفتند پیراهنی سبز رنگ به برنده رده‌بندی امتیازی مسابقات تقدیم کنند. بنابراین در سال ۱۹۵۳ برای جلب مشارکت ورزشکاران سرعتی، پای این رده‌بندی و پیراهن به میان آمد. در این رده‌بندی به اولین کسانی که یک مرحله را به پایان می‌رسانند، یا به اصطلاح از خط‌های “اسپرینت” سرعتی می‌گذرند، امتیازی تعلق می‌گیرد.

اولین برنده رده‌بندی امتیازی مسابقات تور دو فرانس، فریتز شر (Fritz Schär) ورزشکار اهل سوییس بود. اما کسی که تا به امروز رکورد دار رده‌بندی امتیازی این مسابقات به شمار می‌رود، اریک تسابل (Erik Zabel) ورزشکار آلمانی باسابقه است. او توانسته ۶ بار در رده‌بندی امتیازی پیراهن سبز را از آن خود کند و برخی او را بهترین دوچرخه‌سوار سرعتی آلمانی می‌دانند.

رده‌بندی رکاب‌زنان جوان؛ رقابت میان تازه‌نفس‌ها

برنده این رده‌بندی نیز مانند رده‌بندی اصلی محاسبه می‌شود؛ یعنی زمان رکاب زدن هر ورزشکار محاسبه می‌شود و کسی که در کمترین زمان ممکن مراحل را به پایان برساند، برنده است. برای شرکت در رده‌بندی رکاب‌زنان جوان، سن ورزشکار باید کم‌تر از ۲۶ سال باشد. پیراهنی که این ورزشکار جوان می‌پوشد به پیراهن سفید مسابقات معروف است.

رده‌بندی رکاب‌زنان جوان ابتدا در سال ۱۹۷۵ به تور دو فرانس افزوده شد و فرانچسکو موزر (Francesco Moser) اولین ورزشکار جوانی بود که توانست این عنوان را از آن خود کند. رده‌بندی رکاب‌زنان جوان تا سال ۱۹۸۳ محدود به افراد حرفه‌ای بود. این افراد می‌بایست حداقل سه سال به طور حرفه‌ای در این ورزش رکاب زده باشند؛ اما از سال ۱۹۸۷ به بعد این قانون برداشته و به شکلی که امروز می‌شناسیم تبدیل شد.

جیرو دیتالیا (Giro d’Italia)؛ بزرگترین مسابقات دوچرخه سواری در ایتالیای گرم و صمیمی

جیرو دیتالیا (Giro d’Italia) که به نام جیرو (Giro) هم شناخته می‌شود، یک مسابقه دوچرخه سواری است که هر ساله در ایتالیا برگزار می‌شود و درست مانند تور دو فرانس، ۲۱ مرحله داشته و سه هفته ادامه دارد. جیرو دیتالیا به فارسی به معنای “تور ایتالیا” است. اگرچه این مسابقات چند مرحله‌ای از ایتالیا آغاز می‌شوند؛ اما ورزشکاران حین طی کردن مراحل از کشورهای مجاور هم می‌گذرند و به اصطلاح برایشان هم فال است و هم تماشا.

جیرو دیتالیا اولین بار در سال ۱۹۰۹ برگزار شد و ایده پشت مسابقه فروش بیشتر برای روزنامه لاگاتزتا دلو اسپرت (La Gazzetta dello Sport) بود. جالب است بدانید هنوز هم مسابقات جیرو دیتالیا توسط شرکت صاحب امتیاز روزنامه اداره و برگزار می‌شود. این مسابقات از سال شروع تا کنون فقط به خاطر جنگ جهانی اول و دوم متوقف شده و هر سال بدون وقفه درحال برگزاری بوده است. البته در سال ۲۰۲۰ و با فراگیری ویروس کرونا، مسابقات در زمان همیشگی برگزار نشد و چند ماهی به تعویق افتاد.

تیم‌های شرکت‌کننده در جیرو دیتالیا اکثرا زیر نظر تور جهانی دوچرخه سواری (UCI WorldTour) هستند و هر سال فقط چند تیم به عنوان تیم‌های جدید در این مسابقه شرکت می‌کنند. جیرو دیتالیا بزرگترین مسابقه دوچرخه‌ سواری جهان بعد از تور دو فرانس است و مانند بقیه گرند تورها، سه هفته ادامه دارد. این مسابقات معمولا در ماه می هر سال شروع می‌شوند و تا اوایل ماه جون ادامه دارند. اگرچه مسیرهای جیرو هر ساله تغییر می‌کنند؛ اما مراحل آن ثابت و قالب آن یکسان است و ورزشکاران باید در کمترین زمان ممکن خود را به خط پایان برسانند و از کوه‌های آلپ از جمله دولومیت (Dolomites) گذر کنند.

کسی که در کمترین زمان ممکن مرحله نخست را تمام کند، رهبر یا لیدر رده‌بندی عمومی است و در پایان مرحله اول پیراهن صورتی را به صورت نمادین می‌پوشد. درست است که رده‌بندی عمومی اهمیت بالاتری برای ورزشکاران دارد؛ اما رده‌بندی‌های دیگری مانند رده‌بندی کوهستان، رده‌بندی امتیازی، رده‌بندی تیمی و رکاب‌زنان جوان نیز جوایزی دریافت می‌کنند و پیراهن‌های مخصوص خود را دارند.

تاریخچه جیرو دیتالیا؛ بازسازی یک موفقیت چشم‌گیر

ایده پشت برگزاری مسابقات جیرو دیتالیا از تور دو فرانس و موفقیتی که روزنامه لوتو (L’Auto) با شروع آن به دست آورد، سرچشمه می‌گیرد. تولو مورگاگنی (Tullo Morgagni) ویراستار روزنامه ورزشی گاتزتا دلو اسپرت (La Gazzetta dello Sport) به صاحب امتیاز این روزنامه تلگرامی ارسال کرد و از او خواست بانی برگزاری یک تور دوچرخه‌ سواری در ایتالیا شود. در آن زمان روزنامه دیگری در تلاش بود تا دست به چنین کاری بزند و در نهایت روزنامه رقیب توانست تور اتومبیل‌رانی موفقی در ایتالیا برگزار کند.

روزنامه ورزشی گاتزتا دلو اسپرت که در آن زمان می‌خواست سری در میان سرها درآورد، با ایده ویراستار خود موافقت نمود. اما این روزنامه ورزشی نمی‌توانست از پس هزینه‌های برگزاری یک مسابقه بزرگ و هیجان‌انگیز در ایتالیا برآید و با وجود مشکلات مالی زیاد، در روز ۷ آگوست سال ۱۹۰۸ در صفحه اول روزنامه مقاله‌ای با عنوان “برگزاری مسابقات دوچرخه سواری” چاپ کردند.

از آن‌جا که گاتزتا دلو اسپرت ۲۵ هزار لیره برای برپایی چنین مسابقه‌ای کم داشت، برای گرفت وام به سراغ بانک‌های گوناگون رفت و حتی دست به دامن صندوق‌های خیریه برای کمک‌های مالی به جیرو دیتالیا شد. حتی یک کازینو در شهر سانرمو (Sanremo) ایتالیا نیز به آن‌ها پیوست و پولی که برای جایزه نفرات اول نیاز داشتند را تامین کرد.

اولین جیرو دیتالیا؛ موفقیتی ناچیز در برابر مسابقه‌ای افسانه‌ای

سرانجام پس از فراز و نشیب‌های زیاد، در روز ۱۳ می سال ۱۹۰۹ ساعت ۲:۵۳ صبح، اولین جیرو دیتالیا در میلان آغاز شد. این مسابقه به هشت مرحله تقسیم شد که در مجموع ۲۴۴۸ کیلومتر را در برمی‌گرفت. از مجموع تمام شرکت‌کنندگان فقط ۴۹ نفر به خط پایان رسیدند.

برنده اولین جیرو دیتالیا فردی به نام لوئیجی گانا (Luigi Ganna) بود. او توانست سه مرحله فردی را با موفقیت بگذراند و در مجموع برنده رده‌بندی عمومی شود. لوئیجی گانا در اولین جیرو دیتالیا ۵۳۲۵ لیره برنده شد و آخرین نفری که از خط پایان گذشت نیز ۳۰۰ لیره جایزه دریافت کرد. تمام این‌ها درحالی است که صاحب روزنامه ورزشی گاتزتا دلو اسپرت، فقط ۱۵۰ لیره، یعنی ۱۵۰ لیره کم‌تر از آخرین نفر مسابقه، از برگزاری جیرو دیتالیا سود کرد.

رده‌بندی جیرو دیتالیا؛ تلاش برای جایگاه نخست

اصلی‌ترین رده‌بندی جیرو دیتالیا رده‌بندی عمومی است که ورزشکاران از تیم‌های مختلف سعی می‌کنند آن را به دست آوردند. اما رده‌بندی‌های دیگری نیز در مسابقه وجود دارد که هر ورزشکاری نسبت به تخصص خود می‌تواند در آن موفق باشد. این رده‌بندی‌ها شامل رده‌بندی امتیازی، رده‌بندی کوهستان و رکاب‌زنان جوان می‌شود.

در مرحله اول کسی که لیدر هر کدام از این دسته‌بندی‌ها شود، پیراهن متمایزی می‌پوشد و مراحل بعد را با فرض اینکه کسی از او پیشی نگیرد، با همان پیراهن ادامه خواهد داد. اگر ورزشکاری در بیش از یک رده‌بندی اول باشد، پیراهنی را می‌پوشد که اعتبار بیشتری دارد و نفر دوم، پیراهن نمادین رده‌بندی مربوطه را به تن می‌کند.

رده‌بندی اصلی؛ صاحب پیراهن صورتی

محبوب‌ترین رده‌بندی در جیرو دیتالیا، رده‌بندی اصلی است. در این مسابقه زمان رکاب‌زدن هر ورزشکار محاسبه می‌شود و کسی که در کمترین زمان ممکن خود را به خط پایان مرحله اول برساند، صاحب پیراهن صورتی (به ایتالیایی: maglia rosa و به انگلیسی: pink jersey) مسابقات می‌شود. این پیراهن در آخرین شهر مرحله اول و روی سکوی قهرمانی مرحله به ورزشکار داده می‌شود. اگر ورزشکاری بتواند در مراحل بعدی با مجموع کمترین زمان مراحل را تمام کند، پیراهن صورتی به وی داده می‌شود.

رنگ صورتی پیراهن به دلیل رنگ کاغذهایی بوده که مقالات روزنامه ورزشی گاتزتا دلو اسپورت روی آن‌ها چاپ می‌شده است. این پیراهن از سال ۱۹۳۱ به مسابقات جیرو دیتالیا اضافه شد و از آن پس به نمادی برای مسابقات تبدیل گشت. اولین فردی که توانست پیراهن صورتی مسابقات را بپوشد، لارکو گویرا (Learco Guerra) نام داشت.

شرکت کنندگان در طول جیرو دیتالیا در تلاش هستند تا مدت زمان بیش‌تری پیراهن صورتی مسابقات را به تن داشته باشند تا بتوانند تبلیغات بیشتر برای تیم خود از اسپانسرها دریافت کنند و از همه مهم‌تر، برنده رده‌بندی اصلی مسابقات شوند. فردی که توانسته بیش از هر کسی دیگری در طول تاریخ جیرو دیتالیا پیراهن صورتی را حفظ کند، ادی مرکس (Eddy Merckx) با رکورد ۷۸ مرحله بوده است. تنها سه ورزشکار توانسته‌اند در طول فعالت حرفه‌ای خود ۵ سال رده‌بندی اصلی جیرو را برنده شوند و این سه نفر آلفردو بیندا (Alfredo Binda)، فائوستو کوپی (Fausto Coppi) و ادی مرکس بوده‌اند.

رده‌بندی کوهستان؛ چیره شدن بر مسیرهای سخت

پس از رده‌بندی اصلی، برگزارکنندگان مسابقات تصمیم گرفتند برای جذابیت هرچه بیش‌تر رده‌بندی کوهستان را وارد جیرو دیتالیا کنند. این رده‌بندی ابتدا در سال ۱۹۳۳ به جیرو اضافه شد و اولین برنده آن آلفردو بیندا، ورزشکار خوش‌نام و پرافتخار ایتالیایی بود. در این رده‌بندی به فردی که برای اولین بار صعود می‌کند امتیازی تعلق می‌گیرد و کسانی که پس از او از شیب‌ها می‌گذرند نیز امتیاز داده می‌شود. البته امتیازبندی کوهستان در جیرو دیتالیا باتوجه به سختی و شیب تپه یا کوه متفاوت است.

پیراهن مخصوص رده‌بندی کوهستان به کسی داده می‌شود که در مرحله اول بیشترین تعداد نقاط صعود را دارد. البته جیرو دیتالیا تا سال ۱۹۷۴ پیراهن مخصوصی به برندگان رده‌بندی کوهستان نمی‌داد و صرفا جایزه‌ای برای برنده در نظر گرفته می‌شد. از آن سال به بعد برندگان جیرو در رده‌بندی کوهستان پیراهن سبزی به تن کردند و این رسم تا سال ۲۰۱۲ نیز ادامه داشت. پس از آن اسپانسر این قسمت از مسابقات تصمیم گرفت پیراهن آبی رنگ را جایگزین پیراهن سبز کند.

رده‌بندی امتیازی؛ سریع‌ترین مرد میدان

رده‌بندی امتیازی سومین رده‌بندی‌ای بود که در سال ۱۹۶۶ به مسابقات جیرو دیتالیا اضافه شد و اولین کسی که توانست در تاریخ مسابقات این عنوان را از آن خود کند، ورزشکاری به نام جانی موتا (Gianni Motta) بود. امتیازهای این نوع از رده‌بندی به کسی می‌رسد که می‌تواند برای اولین نفر از مکان‌های تعیین شده در طول مراحل بگذرد. در پایان هر مرحله کسی که بیشترین امتیاز را دارد، پیراهن قرمز جیرو را به تن می‌کند و رهبری این قسمت از مسابقه را بر عهده می‌گیرد.

این رده‌بندی مخصوص ورزشکاران سرعتی است و در هر مرحله، صرف نظر از نوع دسته‌بندی مراحل، امتیاز خاص خود را دارد. نفر اول ۲۵ امتیاز، نفر دوم ۲۰ امتیاز، سوم ۱۶، چهارم ۱۴، پنجم ۱۲ و نفر ششم ۱۰ امتیاز کسب می‌کند. دو نفر در طول تاریخ جیرو توانسته‌اند چهار بار برنده این رده‌بندی شوند: فرانچسکو موزر (Francesco Moser) و جوزپه سارونی (Giuseppe Saronni).

در اولین سالی که این رده‌بندی به جیرو دیتالیا اضافه شد، پیراهن مخصوصی به برنده اختصاص داده نشد؛ اما در سال بعدی یعنی ۱۹۶۷ پیراهن قرمز رنگی به برنده رده‌بندی امتیازی مسابقات داده شد. با این حال این رنگ نیز ماندگار نبود و در سال ۱۹۶۹ پیراهن قرمز به پیراهن بنفش تغییر رنگ داد و تا سال ۲۰۱۰، برندگان رده‌بندی امتیازی با رنگ بنفش متمایز می‌شدند. سپس برگزارکنندگان جیرو تصمیم گرفتند رنگ قرمز را به مسابقات برگردانند تا سه رنگ پرچم ایتالیا در پیراهن نفرات منعکس شود. اما با تغییر رنگ پیراهن رده‌بندی کوهستان از سبز به آبی، رنگ پیراهن رده‌بندی امتیازی هم به رنگ بنفش سابق خود برگشت.

رده‌بندی رکاب‌زنان جوان؛ صاحب پیراهن سفید

رده‌بندی رکاب‌زنان جوان در سال ۱۹۷۶ به جیرو دیتالیا اضافه شد. تنها افرادی می‌توانند در این رده‌بندی شرکت کنند که سن آن‌ها کمتر از ۲۵ سال باشد. آلفیو وندی (Alfio Vandi) اولین کسی بود که توانست عنوان قهرمانی این قسمت از مسابقات را از آن خود کند. برنده این رده‌بندی نیز درست مانند رده‌بندی اصلی محاسبه می‌شود و جهت تشویق شرکت کنندگانی است که سن و تجربه کم‌تری دارند.

این رده‌بندی بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۶ برگزار نشد؛ اما در سال ۲۰۰۷ دوباره برگزارکنندگان جیرو تصمیم گرفتند آن را به مسابقات اضافه کنند و از آن سال تا کنون، هر سال یک رکاب‌زن جوان قهرمان این قسمت می‌شود و پیرهن سفید رنگ مسابقات را به تن می‌کند.

رده‌بندی تیمی؛ سریع‌ترین و پرامتیازترین تیم‌ها

دو رده‌بندی تیمی مختلف در جیرو دیتالیا وجود دارد: رده‌بندی تیم سریع تروفئو (Trofeo Fast Team) و تیم سوپر توفئو (Trofeo Super Team). تیم سریع تروفئو از دیگری قدیمی‌تر است و در اولین مسابقات جیرو دیتالیا به جهان معرفی شد و اولین تیمی که توانست رده‌بندی تیمی سریع تروفئو را ببرد، تیم آتالا (Atala) بود. در رده‌بندی تیمی سریع تروفئو تیمی برنده است که مجموع زمان سه نفر اول آن از بقیه کم‌تر باشد.

تا سال ۱۹۹۳ تنها یک رده‌بندی تیمی وجود داشت و در این سال رده‌بندی تیمی سوپر توفئو نیز به مسابقات اضافه شد؛ اما نام سوپر تروفئو در سال بعد، یعنی ۱۹۹۴ انتخاب شد. اولین تیمی که توانست برنده رده‌بندی سوپر تروفئو شود، آریوستئا (Ariostea) بود. این رده‌بندی نوعی از رده‌بندی امتیازی است که در آن امتیاز تیم‌ها به جای افراد شمارده می‌شود. رده‌بندی سوپر تروفئو تا سال ۲۰۱۷ ادامه داشت اما از آن سال به بعد برگزاری آن در جیرو دیتالیا متوقف شد.

رده‌بندی‌های جزئی دیگر؛ موفقیت‌های کوچک در جیرو دیتالیا

رده‌بندی‌های کم‌اهمیت‌تری نیز در جیرو وجود دارند که به برنده آن‌ها پیراهن خاصی اهدا نمی‌شود. این جوایز بر اساس امتیاز کسب شده در طول تمام سه هفته جیرو به ورزشکاران تعلق می‌گیرد. این جایزه در سال‌های مختلف با نام‌های گوناگونی شناخته می‌شده و قبلا مبتنی بر زمان بوده است. از سال ۲۰۱۳ به بعد برنده این رده‌بندی براساس سرعت انتخاب شد و اولین برنده آن رافائل آندریاتو (Rafael Andriato) بود.

جوایز دیگر رده‌بندی‌های جزئی شامل رده‌بندی جنگندگی، که مجموع امتیازات فردی است که در گذرگاه‌های سخت کوهستانی، سرعت متوسط در مراحل جاده‌ای و موقعیت فرد در مرحله پایان مسابقه می‌شود. مارک کاوندیش (Mark Cavendish) در سال ۲۰۱۳ توانست عنوان جنگندگی در مسابقات را از آن خود و این‌گونه توانست خود را به دنیای حرفه ‌ای این رشته معرفی کند. یک نوع دیگر از رده‌بندی جزئی نیز به فردی تعلق می‌گیرد که با حفظ اخلاقیات و بازی جوانمردانه بتواند از مراحل عبور کند و پنالتی و جریمه‌های کم‌تری بگیرد. این رده‌بندی به رده‌بندی بازی جوانمردانه معروف است.

خط شروع و پایان جیرو دیتالیا؛ راهی برای جذب سرمایه و تبلیغات

برای چیزی حدود نیم قرن شهر میلان، جایی که روزنامه گاتزتا دلو اسپرت در آن قرار داشت، خط شروع و پایان مسابقات جیرو دیتالیا بود. البته در سال ۱۹۱۱ این رویداد ورزشی به افتخار پنجاهمین سالگرد اتحاد ایتالیا در شهر رم، پایتخت این کشور شروع شد. اما به جز موارد این چنینی، میلان همواره شهر شروع و پایان مسابقات بود. این رویه از دهه ۱۹۶۰ میلادی به بعد تغییر پیدا کرد و شهرهای مختلفی میزبان خط شروع مسابقات جیرو دیتالیا بوده‌اند. این شهرها شامل ورونا (Verona)، برشا (Brescia)، ترسیت (Trieste)، تورین (Turin) و رم هستند.

شروع مسابقات جیرو دیتالیا یک رویداد بسیار مهم ورزشی است و شهرها و کشورهای زیادی در تلاش هستند تا برای جذب گردشگر و تبلیغات هرچه بیشتر، محل شروع جیرو باشند. در سال ۲۰۱۲ کشور دانمارک چیزی حدود ۴ میلیون دلار هزینه کرد تا خط شروع جیرو دیتالیا از این کشور آغاز شود. کشورهایی که جز ایتالیا خط شروع جیرو دیتالیا در آن‌ها قرار داشته شامل سن مارینو، موناکو، هلند، بلژیک، دانمارک، ایرلند شمالی، فرانسه و واتیکان بوده‌اند.

بوئلتا آ اسپانیا (Vuelta a España)؛ سومین گرند تور اروپا

پس از موفقیت‌هایی که تور دو فرانس و جیرو دیتالیا در اروپا به دست آوردند، اسپانیا نیز تصمیم گرفت مسابقات مخصوص خود را راه‌اندازی کند. بوئلتا آ اسپانیا نیز مانند سایر گرند تورها یک مسابقه دوچرخه‌ سواری جاده‌ای چند مرحله‌ای است که هر ساله از اسپانیا و یا کشورهای اطراف آغاز می‌شود. این مسابقات اولین بار در سال ۱۹۳۵ شروع شدند و به جز دوره جنگ جهانی دوم و جنگ‌های داخلی اسپانیا، هر سال با موفقیت آغاز و پایان یافتند.

هر چه بوئلتا آ اسپانیا بزرگتر شد و محبوبیت بیش‌تری پیدا کرد، کشورهای دیگر و تیم‌های معروف نیز به آن پیوستند و هم اکنون به سومین گرند تور بزرگ دنیا پس از تور دو فرانس و جیرو دیتالیا تبدیل شده است. این مسابقه نیز ۲۱ مرحله دارد و سه هفته به طول می‌انجامد. تیم‌های شرکت‌کننده در مسابقات بوئلتا آ اسپانیا از تیم‌های عضو اتحادیه جهانی دوچرخه‌ سواری هستند و فقط تعداد کمی از تیم‌های خارج از اتحادیه در مسابقه شرکت می‌کنند.

بوئلتا آ اسپانیا در طول این سال‌ها تغییراتی داشته و مثلا مسیرهای مسابقه هر سال تغییر می‌کنند؛ اما قالب مسابقه با داشتن دو تایم تریل، گذر از مسیرهای کوهستانی رشته کوه‌های پیرنه (Pyrenees) و پایان مسابقات در شهر مادرید، پایتخت اسپانیا در اغلب موارد یکسان بوده است.

تاریخچه بوئلتا آ اسپانیا؛ نسخته اسپانیایی تور دو فرانس

مسابقات دوچرخه‌ سواری بوئلتا آ اسپانیا اولین بار در سال ۱۹۳۵ برگزار شد و از سال ۱۹۵۵ به بعد هر ساله بدون وقفه به کار خود ادامه داده است. در اولین مسابقه ۵۰ شرکت‌کننده مسیری ۳۴۱۱ کیلومتری را در ۱۴ مرحله طی کردند. هر کدام از این مراحل به طور متوسط بیش از ۲۴۰ کیلومتر بود. بوئلتا آ اسپانیا نیز درست مانند دو گرند تور قبل از خود برای فروش بیشتر یک روزنامه افتتاح شد. خوان پوژول (Juan Pujol) صاحب روزنامه دیلی اینفورماسیون (daily Informaciones) به تقلید از روزنامه‌های لوتو (L’Auto) و گزتا دلو اسپرت (La Gazzetta dello Sport) مسابقات گرند تور بوئلتا آ اسپانیا را راه‌اندازی کرد.

در ابتدا مسابقات بوئلتا آ اسپانیا در بهار و معمولا اواخر آوریل برگزار می‌شد؛ اما در سال ۱۹۹۵ این مسابقه به تابستان و ماه سپتامبر منتقل شد تا از رقابت مستقیم با جیرو دیتالیا که هر سال در ماه می برگزار می‌شود، اجتناب کند و ورزشکاران بیشتری بتوانند در هر دو گرند تور شرکت کنند. در نتیجه این تغییرات اکنون به بوئلتا به چشم یک آماده‌سازی مهم برای مسابقات قهرمانی جهانی نگاه می‌شود. زیرا این مسابقات در اکتبر، ماه پس از سپتامبر، برگزار می‌شود و می‌تواند ورزشکاران را برای رقابت در قهرمانی جهان آماده کند.

خط شروع و پایان بوئلتا آ اسپانیا؛ محبوبیت همیشگی مادرید

بوئلتا آ اسپانیا بر خط پایان خود که شهر مادرید پایتخت اسپانیاست، بسیار وفادار و پایبند است. اما در دهه ۱۹۵۰ شهر بیلبائو (Bilbao) و در دهه ۱۹۷۰ شهر سن سباستین (San Sebastián) هر دو چند سال شهر پایان مسابقات بوده‌اند. بااین‌حال همچنان شهر مادرید رکورددار خط پایان بوئلتا آ اسپانیا است و شهرهای بعدی که توانسته‌اند کمی با مادرید رقابت کنند شامل خیخون (Gijón)، بیلبائو و در نهایت خرز د لا فرونترا (Jerez de la Frontera) هستند.

در سال ۱۹۷۷ بوئلتا آ اسپانیا برای اولین بار در کشوری به جز اسپانیا آغاز شد. در آن زمان شهر لیسبون (Lisbon)، در کشور پرتغال میزبانی خط شروع مسابقات را برعهده گرفت و توانست با جذب حداکثری تبلیغات، گردشگری خود را از طریق ورزش توسعه دهد. اما اولین باری که مسابقات بوئلتا آ اسپانیا در جایی خارج از شبه جزیره ایبری (Iberian) آغاز شد، در سال ۲۰۰۹ و در شهر اسن(Assen) کشور هلند بود. این شهر میزبان افتتاحیه شصت و چهارمین مسابقات بوئلتا نام گرفت.

رده‌بندی بوئلتا آ اسپانیا؛ قهرمان گرند تور اسپانیا

درست مانند برنده رده‌بندی عمومی در تور دو فرانس (با پیراهن طلایی) و جیرو دیتالیا (با پیراهن صورتی)، قهرمان رده‌بندی عمومی بوئلتا آ اسپانیا نیز پیراهنی با رنگی خاص می‌پوشد تا رهبری او در گروه شرکت کنندگان مشخص شود. رنگ این پیراهن از زمان برگزاری این تور تا به امروز بارها تغییر کرده و از سال ۱۹۳۶، که پس از تعلیق‌های متعدد ریاست برگزاری بوئلتا به فرد جدیدی داده می‌شد، رنگ پیراهن هر بار به سلیقه فردی که مسئول برگزاری تور است عوض می‌شود.

پیراهن برنده رده‌بندی عمومی بوئلتا آ اسپانیا در سال ۱۹۳۵ برای اولین بار با رنگی متمایز مشخص شد و در آن سال رنگ نارنجی را برای این پیراهن تعیین کردند. سپس در سال ۱۹۴۱ به رنگ سفید درآمد و دوباره در سال ۱۹۴۲ به رنگ نارنجی اولیه خود تغییر کرد. از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۰ پیراهن برنده، پیراهنی سفید با نوار افقی قرمز بود و تا سال‌های بعدی نیز این تغییر رنگ‌ها ادامه داشت. در سال ۲۰۱۰ رنگ پیراهن برنده رده‌بندی عمومی بوئلتا آ اسپانیا قرمز شد و همچنان نیز با همین رنگ از بقیه متمایز می‌شود.

از سال ۱۹۵۰ برندگان سایر رده‌بندی‌ها نیز مجاز به پوشیدن پیراهن‌هایی با رنگ خاص بودند. به‌طور مثال رده‌بندی کوهستان یک رده‌بندی جداگانه برای خود داشت اما برنده آن صاحب پیراهن خاصی نمی‌شد. پس از آن برای مدتی طولانی پیراهن آبی به برنده رده‌بندی امتیازی، پیراهن سبز به برنده رده‌بندی کوهستان و پیراهن سفید به برنده رده‌بندی ترکیبی (این رده‌بندی تا سال ۲۰۱۸ وجود داشت و پس از آن منحل شد) اهدا می‌شد.

اخیرا رنگ پیراهن برندگان رده‌بندی‌ها با رنگ‌هایی که در تور دو فرانس استفاده می‌شود، یکی است. یعنی برنده رده‌بندی امتیازی از پیراهن سبز، رده‌بندی کوهستان از پیراهن خال‌خالی (البته به جای خال قرمز روی سفید از خال‌خال‌های آبی روی سفید استفاده می‌شود) و رده‌بندی رکاب‌زنان جوان از پیراهن سفید استفاده می‌کنند.

بهترین شهرهای جهان برای دوچرخه‌سواران

هر روز افراد بیشتری برای دور زدن ترافیک، کاهش آلودگی هوا و سلامتی به این فکر می‌‌افتند که در رفت و آمدهای خود از دوچرخه، این وسیله نقلیه دوست‌‌داشتنی، استفاده کنند. اما تا به‌‌حال به این فکر کرده‌‌اید شهری که در آن زندگی می‌‌کنید تا چه اندازه نیازهای شما را پاسخ می‌‌دهد و برای این فعالیت ایمن است؟ اگر شما هم عاشق این ورزش هستید و دوست دارید بدانید کدام شهرهای جهان خود را برای زندگی شما آماده کرده‌‌اند، تا انتهای این قسمت را با بایکینگ همراه باشید.

برای اینکه بفهمیم کدام شهرها بهترین جا برای زندگی افراد علاقه مند به این فعالیت هستند، ابتدا باید به نتایج تحقیق سال ۲۰۲۲ شرکت بیمه “دیجیتال لوکو” (digital loco) نگاهی بیاندازیم. برای این تحقیق شش شاخصه مهم شهرها شامل آب‌‌وهوا، میزان استفاده از این وسیله نقلیه، آمار جرم، دسترسی به دوچرخه، زیرساخت‌‌های شهری و آگاه‌‌سازی زیر نظر قرار داده شد و در نهایت، ۸ شهر ایده‌‌آل جهان برای طرفداران این رشته انتخاب شد.

۱. شهر اوترخت (Utrecht)

شهر اوترخت چهارمین شهر بزرگ هلند و مرکز استان اوترخت است. این شهر که بیشتر یک شهر دانشگاهی است، برای زندگی دانشجویانی که می‌‌خواهند به این فعالیت بپردازند، ایده‌‌آل‌‌ترین شهر جهان است. در سرتاسر شهر اوترخت افرادی دیده می‌‌شوند که برای رفتن به محل کار، دانشگاه و یا حتی برای تفریح در حال رکاب زدن هستند و به‌‌ راحتی در شهری که هر روز به زیرساخت‌‌ها، دسترسی و به اشتراک‌‌گذاری این وسیله نقلیه اهمیت بیشتری می‌‌دهد، رفت و آمد می‌‌کنند.

• اولین مسیر دوچرخه اوترخت در سال ۱۸۸۵ ساخته شد.
• شهر اوترخت ۴۲۰ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری دارد.
• اوترخت دارای بزرگترین پارکینگ دوچرخه در جهان با ظرفیت ۱۲۵۰۰ از این وسیله نقلیه است.
• اوترخت ۲۱ پارکینگ دوچرخه دارد که ۱۸ مورد از این ۲۱ پارکینگ دارای نگهبان و دوربین‌‌های مداربسته و ایمنی کامل هستند.
• در مرکز شهر اوترخت بیش از ۳۰۰ هزار فضای پارک دوچرخه وجود دارد.
• ۵۶ درصد از ساکنان شهر اوترخت با این وسیله نقلیه به مرکز شهر رفت و آمد می‌‌کنند.
• ۹۴ درصد ساکنان شهر اوترخت یک یا چند دوچرخه دارند.

۲. شهر مونستر (Munster)

در قسمت غربی آلمان شهری بزرگ و پرجمعیت قرار دارد که به عنوان شهر دوچرخه‌‌ها در آلمان معروف است. این شهر با حدود ۳۰۰ هزار جمعیت، توانسته با تشویق شهروندان به استفاده از این وسیله نقلیه، ترافیک خود را کاهش دهد و آسمانی تمیز و آبی برای ساکنان فراهم کند. شهر مونستر آلمان نیز مانند شهر اوترخت یک شهر دانشگاهی است و برای دانشجویانی که عاشق این ورزش هستند، شهری رویایی محسوب می‌‌شود.

• شهر مونستر پایتخت دوچرخه آلمان نام گرفته است.
• در این شهر ۵۰۰ هزار دوچرخه وجود دارد و این عدد به معنای این است که تقریبا هر شهروند، دو دوچرخه دارد.
• اولین پارکینگ دوچرخه شهر مونستر روبروی ایستگاه قطار این شهر قرار دارد و با ظرفیت ۳۵۰۰ دوچرخه، تعمیرگاه و مرکزی برای اجاره ای وسیله نقلیه، جایی عالی برای طرفداران این ورزش است.
• در شهر مونستر آلمان ۴۵۰ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری وجود دارد که ۲۵۵ کیلومتر آن برای استفاده از این وسیله بهینه شده و دارای قوانین خاص ترافیک دوچرخه هستند.

۳. شهر آنتورپ (Antwerp)

آنتورپ یکی از شهرهای بزرگ و پرجمعیت کشور بلژیک است که پس از بروکسل، بزرگترین شهر این کشور محسوب می‌‌شود. این شهر باوجود ویژگی‌‌های مدرنی که دارد هنوز بافت قدیمی خود را حفظ کرده و توانسته به سومین شهر مناسب جهان برای افرادی که عاشق این فعالیت هستند، تبدیل شود. شهر آنتورپ جایگاه‌‌های اجاره دوچرخه فراوان، پارکینگ‌‌های مناسب این وسیله نقلیه و قابل دسترس و مسیرهای دوچرخه سواری زیادی دارد.

• شهر آنتورپ دارای ۴۰۴۱ مسیر دوچرخه سواری است که بیشتر آن‌‌های مسیرهای صاف و هموار و بدون شیب‌‌های تند هستند.
• یکی از ساده‌‌ترین راه‌‌های اجاره دوچرخه در شهر آنتورپ استفاده از اپلیکیشن ولو (velo) با ۳۰۰ ایستگاه و بیش از ۴۲۰۰ دستگاه دوچرخه است.
• تقریبا تمام مراکز شاخص شهری مثل موزه‌‌ها، ایستگاه‌‌های قطار، پارک‌‌ها و مراکز اداری آنتورپ به مسیرهای دوچرخه سواری دسترسی دارند.

۴. شهر کپنهاگ (Copenhagen)

کپنهاگ یکی از شناخته‌‌شده‌‌ترین شهرهای اروپا و پایتخت کشور دانمارک است. این شهر پیشینه تاریخی غنی و سازه‌‌های شهری چشم‌‌گیری دارد و با وجود مراکز صنعتی بزرگ تولید دارو، یکی از شهرهای مهم جهان محسوب می‌‌شود. کپنهاگ در دهه ۹۰ میلادی برای کنترل ترافیک، شمار خودروها را در مرکز شهر پایین آورد. بنابراین حدود ۶۰۰ فضای پارک اتومبیل در شهر حذف و شهروندان به استفاده هرچه بیشتتر از این وسیله نقلیه تشویق شدند.

• ساکنان کپنهاگ روزانه ۱.۴۴ میلیون کیلومتر را با دوچرخه طی می‌‌کنند.
• ۴۹ درصد از رفت و آمدها به محل کار و مدرسه در کپنهاگ با دوچرخه انجام می‌‌شود که این رقم نسبت به ده سال گذشته ۱۵ درصد رشد داشته است.
• زیرساخت‌‌های این حرفه در کپنهاگ چنان کامل و پیشرفته هستند که تمامی افراد در هر سنی می‌‌توانند با ایمنی کامل از مسیرهای دوچرخه در این شهر استفاده کنند.

۵. شهر آمستردام (Amsterdam)

آمستردام با ۵۴۸ هزار نفر، پرجمعیت‌‌ترین شهر کشور هلند محسوب می‌‌شود. این شهر پایتخت هلند بوده و مسیرهای دوچرخه زیاد و پارکینگ‌‌های دوچرخه در دسترسی دارد. بسیاری از ساکنان هلند به دلیل ارزان‌‌تر بودن این وسیله نقلیه نسبت به خوردو و ترافیک کم‌‌تر به این فعالیت روی آورده‌‌اند. همچنین بسیاری از خیابان‌‌های آمسترام برای خودروها یک‌‌طرفه اما برای دوچرخه‌ها دوطرفه است.

• در شهر آمستردام ۸۴۷ هزار دوچرخه وجود دارد؛ به این معنا که هر نفر تقریبا صاحب ۱ یا ۲ دستگاه است.
• در آمستردام ۴۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخه وجود دارد و این مسیرها برای تشخیص راحت‌‌تر با رنگ قرمز مشخص شده‌‌اند.
• آمستردامی‌‌ها برای رفت و آمدهای خود از دوچرخه‌‌های شهری، کوهستانی، تاشو و حتی دوچرخه‌‌های سنتی هلند یعنی رودستر استفاده می‌‌کنند.
• در شهر آمستردام برای توریست‌‌ها، تورهای مخصوص دوچرخه سواری همراه با بازدید از مراکز گردشگری وجود دارد.

۶. شهر مالمو (Malmo)

شهر مالمو یکی از شهرهای بزرگ و پرجمعیت کشور سوئد است و پس از استکهلم و یوتبری، سومین شهر بزرگ سوئد محسوب می‌‌شود. مالمو یکی از شهرهای مدرن جهان است ولی با این وجود، شهری ایده‌‌آل برای زندگی علاقه مندان این ورزش محسوب می‌‌شود و طرفداران این وسیله نقلیه می‌‌توانند به راحتی در شهر تردد کنند.

• ۵۱۵ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری در شهر مالمو سوئد وجود دارد.
• بسیاری از هتل‌‌های شهر برای دسترسی راحت و سالم توریست‌‌ها به مراکز گردشگری، به آن‌‌ها دوچرخه اجاره می‌‌دهند.
• روزانه بیش از ۱۰۰ هزار نفر در مالمو با دوچرخه رفت و آمد می‌‌کنند.
• تمامی مسیرهای دوچرخه سواری شهر مالمو از مسیرهای ماشین‌‌رو جداسازی شده و برای این فعالیت مفید و محبوب کاملا ایمن هستند.

۷. شهر هانگژو (Hangzhou)

تا اینجای لیست شهرهای مناسب این ورزش و فعالیت سرگرم کننده در اروپا واقع شده بودند؛ اما هفتمین شهر ایده‌‌آل برای زندگی این ورزشکاران هانگژو و یا هانگجو، یکی از شهرهای شرقی چین است و با جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر، شهری شلوغ و پرتردد به شمار می‌‌آید. هانگژو قطب تجارت الکترونیکی چین است و اقتصادی قوی دارد.

• در سال ۲۰۰۸ یک سیستم اشتراک‌‌گذاری رایگان به نام “دوچرخه عمومی هانگژو” در این شهر افتتاح شد. این سیستم با ۶۶ هزار و ۵۰۰ دستگاه و ۲۷۰۰ ایستگاه، بزرگترین سیستم اشتراک دوچرخه در جهان بود.
• پرداختن به این فعالیت در شهر هانگژو تقریبا رایگان است؛ به این معنا که ۳۰ دقیقه اول اجاره دوچرخه بدون پرداخت هیچ هزینه‌‌ای انجام می‌‌شود.
• روزانه تقریبا ۶ میلیون نفر در هانگژو از دوچرخه استفاده می‌‌کنند.

۸. شهر برن (Bern)

شهر برن پایتخت کشور سوئیس است؛ البته این نام بیشتر غیررسمی است و سوئیس پایتخت رسمی ندارد. برن پنجمین شهر پرجمعیت سوئیس و یکی از برترین شهرهای جهان از نظر کیفیت زندگی است.

• شهر برن ۴۳۳۵ مسیر دوچرخه سواری دارد.
• مسیرهای دوچرخه سواری شهر برن طولی حدود ۴۰۱ هزار کیلومتر از فضای شهری را تشکیل می‌‌دهند.
• روزانه ۱۲۱ هزار نفر از شهروندان برن با این وسیله نقلیه رفت و آمد می‌‌کنند.

همراهان عزیز بایکینگ، مطالب این صفحه به‌طور مدارم در حال به روزرسانی است و هر روز مطلبی جدیدی درباره این وسیله ن به آن اضافه می‌شود. پس این صفحه را نشان‌گذاری یا بوکمارک کنید تا نه تنها به عنوان مرجعی کامل درباره دوچرخه به آن رجوع کنید؛ بلکه از مطالب جدید و خواندنی جا نمانید.